Mendoj që tifozët Rossonerë e kanë harruar kërkesën prej 90 milionësh të Cairos për Belottin, prej 120 milonësh të De Laurentiis për Osimhenin, prej 35 milionësh të Sassuolos për Frattesin… Po flasim për klube të menaxhuara personalisht nga vetë presidentët e tyre dhe me ndonjë përjashtim prej menaxherësh të emëruar personalisht. Kurse Milani një person të parë nuk e ka, më në fund e ka një drejtor sportiv i cili, pavarësisht gjërave, për vlerësimin e shitjeve mund të bëjë pak. Nuk po i referohem vetëm Reijnders dhe Theo, por edhe Kalulu dhe De Ketelaere për shembull: nëse e bën merkaton duke iu përgjigjur bilanceve të tua dhe tifozëve të tu, mund ta ngresh shtizën lart, në qiell, por nëse bën tregëti vlerësimet janë shumë, shumë ndryshe.
Para së gjithash, i përgjigjesh vetëm investitorëve të tu. Pra, parametrat e vlerësimit nuk janë sipas humoreve të një presidenti, por pikërisht ato të kërkesës, të merkatos aksionere dhe jo të merkatos futbollistike: nëse e kam paguar një tip X dhe më ofrojnë X+Y, është një aferë e mirë. Nëse kam investuar X dhe ia kam rishitur X+Y-it, atëherë kam arritur një fitim të mirë kapital. Kjo mjafton për të pasur më pas paratë për blerje. Priten disa përjashtime të vogla, shih çështjet Maignan dhe Leao për të cilët megjithatë ofertat ishin (janë) padyshim të papranueshme, pavarësisht se kontrata e portierit skadon më 2026. Pastaj janë goditjet me fat – ekonomikisht – nëse të sjellin 70 milionë për Tonalin, 25 milionë për Musah apo… 50 për Onana. Në fakt, në këtë rast rregullat, parametrat, strategjitë nuk kanë të bëjnë fare.
Pra, përralla se bilancet nuk të lejojnë të bësh sakrifica, ka dështuar në ankand. Vendi 8° dhe sezoni i errët që sapoarkivuar janë një justifikim i mirë për të çmontuar gjithçka: në mes është edhe dashuria e supozuar e lojtarëve për fanellën, e cila siç e dimë të gjithë është një bllof fasade me puthje steme pas një goli, por shkërmoqet para një çeku të bukur disavjeçar. Rregullat e lojës, asgjë e re! Ka thënë Gabbia (dhe e mendon edhe Allegri): “Te Milani të qëndrojë vetëm kush do që të qëndrojë”, që të ketë uri, që të ketë dëshirë, që të ketë një minimum ndjenjë përkatësie. Sigurisht, me atë që ka ndodhur gjatë 2 viteve të fundit, është e vështirë të kesh appeal për të qëndruar, sidoqoftë nuk është edhe aq e padurueshme të veshësh fanellën kuqezi! Të rrijë kush ka dëshirë të rrijë, jo vetëm me fjalë.
Çështje historie, tradite! Tani janë Igli Tare, një dashnor i këtyre ngjyrave dhe i këtij klubi dhe Massimiliano Allegri që i di të gjithë, shumë mirë dhe ka dëshirë për shpagim, ka ambicie, ka ide të qarta. Janë brezi i shpëtimit të optimistëve që supozojnë se diçka do të ndryshojë në fushë, pas çmontimit që po ndodh: presim ende blerjen e parë, por është vetëm 14 qershor. Shpresojmë dhe lutemi.
Blicet verore të Paolo Maldinit në Ibiza ngjallnin tallje dhe ironi. E megjithatë, pikërisht në ishullin e Balearik u konkretizua marrëveshja e Theos dhe u materializua huazimi i Diaz, për shembull. Ndërsa sot, në vend të kësaj, Ibra shkon në Tanzani dhe kjo do të thotë vetëm se për merkaton, për revolucionin, për Milanin… kujdesen nga të tjerët. E dinim me kohë. Në dimër bie borë, në Afrikë verë e përhershme, safari, det: ku është lajmi?
