Nuk jemi as në gjysmën e tetorit, është kthyer pas një muaji e gjysmë mungese, luajti dy copëza ndeshjesh kundër Napolit dhe Juventusit, por Rafa Leao është tashmë në gjykim. Është fati i tij, një fat që e dënon të krahasohet nga mendjeshkurtërit – ose ata në keqbesim – me Cassanon apo Balotellin, me të cilët ai vërtet nuk ka asgjë të përbashkët në aspektin karakterial, e aq më pak në sjellje.
Ata të dy ishin (dhe janë) në sherr të vazhdueshëm me botën, sikur të gjithë t’i kishin kundër… thuajse të paracaktuar për të shpërndarë të keqen: kurrë asnjë shqyrtim ndërgjegjeje, asnjë hap prapa, përkundrazi, një zemërim që shtohet e shtohet me kalimin e kohës.
Lexo më shumë
Leao është tjetër gjë. Mund ta akuzojmë për lehtësi, për qenien fëminor, për daljen në fushë me një lehtësi në zgjedhjet e ndonjëherë edhe në lojërat e tij, saqë të irritojë edhe mbështetësit e tij më të zjarrtë (si unë), por, sigurisht, jo për arrogancë apo paturpësi.
Përkundrazi, buzëqeshja e tij e përhershme përcjell filozofinë e lehtësisë që e shoqëron dhe ky është edhe aspekti i padurueshëm i të gjithë çështjes.
I nxjerr jashtë faze trajnerët e tij, sado që përpiqen ta ndihmojnë për t’u pjekur. Ibrahimovic, si lojtar, pothuajse hoqi dorë kur, i pyetur për Rafën, u përgjigj se kishte folur aq shumë me të sa nuk kishte më asgjë për të thënë.
Si të gjithë, shpresoj me zjarr ta shoh më të pranishëm, më intensiv, më të konstant, më determinant: vërtetë, natyra e tij është e paqëndrueshme, por në jetë, mund të ndryshosh për t’u përmirësuar.
Përndryshe, është e pashmangshme të durosh kritika të ashpra, tallje, grimasa zhgënjimi dhe ligësi të panevojshme, si shpërthimi i supozuar (dhe i përgënjeshtruar) i Allegrit në dhomën e zhveshjes në Torino pas ndeshjes. Ende sot, e ardhmja e Rafa Leaos varet nga Rafa Leao: merre ose lëre. Nuk janë dy gola të humbur që ndryshojnë mendimin: do të jenë shifrat nga tani deri në fund të sezonit që do ta bëjnë.
Ndërkohë, Milani ka dalë në pah duke treguar një sërë performancash të bukura dhe rezultatesh pozitive, pa një qendërsulmues: Gimenez është mbyllur në vetvete, lëviz mirë, bën lojë, i hap veçanërisht hapësirë Pulisic, por ende nuk po shënon. Dhe ndonjë debat i tepërt e bën të ndihet keq.
Nkunku do ta arrijë, herët a vonë kulmin e tij.
Por qendërsulmues puro, mes Gimenez, Leao dhe Nkunku, është vetëm meksikani. Allegri ka detyrën të ruajë alkimisë nëse krahu i Pulisic ndryshon. Le ta mbajmë strukturën e një skuadre që ka filluar të sillet sërish si e tillë, me shpirt, kohë dhe qëndrim.
Ngado që ta rrotullosh, vendimi për të luajtur ndeshjen Milan-Como, në Perth, në shkurt 2026, është një shuplakë ndaj tifozëve.
Patjetër, jam shumë i lumtur për Rossonerët e Australisë; madje, u dërgoj një përshëndetje të veçantë grupi ynë Emocionet Kuqezi, si dhe shumë Milan Club që kam takuar gjatë rrugëtimit tim.
Për ta, është një “mirënjohje e përjetshme”, të gjithë e kuptojmë shumë mirë. E megjithatë. E megjithatë, e megjithatë-të janë me shumicë.
Është një iniciativë e pakuptimtë për tifozët dhe për skuadrat, që lehtësohet prej gëzimit që do të ndiejnë milanistet që jetojnë kaq larg. Një eksperiment i papërsëritshëm, sepse komercializimi i futbollit po arrin në nivele vërtet të papranueshme.
Gerry Cardinale fut në xhep propozimin e Qeverisë për t’i dhënë shtetësinë italiane, për merita të veçantë. Një tallje për ata që prej vitesh ndjehen zhveshur prej pasionit, nga përkatësia dhe pjesëmarrja e një pronari që shkëlqen prej mungesës, por ka një motivacion që duhet lexuar me qetësi dhe ekuilibër: “I ka dhënë një shtysë shumë të dortë nismave të solidaritetit dhe përfshirjes sociale përmes sportit, duke promovuar aktivitete që synojnë veçanërisht të burgosurit e rinj në kushte të cenueshme dhe në rrezik margjinalizimi.”
E kuptoj dekurajimin që ndonjë po e përjeton, madje edhe si tallje, por besoj se, bazuar në një impenjim të tillë, njohja duhet të jetë legjitime.
Ndoshta do të kishte qenë e mjaftueshme një certifikatë merite përpara se t’i jepej shtetësia dikujt që në Itali nuk vjen kurrë. Sidoqoftë, shpresoj që kjo të ndihmojë në rritjen e ndërgjegjësimit tek Gerry Cardinale për dashurinë dhe pasionin e milanistëve.
Ishte një ditë e madhe e enjtja, 9 tetor 2025: lajmi i paqes midis Izraelit dhe Palestinës na heq një barrë nga shpirtrat, nga ndërgjegjet dhe zemrat tona.
Data: 2025. Pas shekujsh, mijëvjeçarësh historie, të fuqishmit e botës ende nuk e kanë kuptuar se njerëzimi (jo planeti) duhet shpëtuar nga shfarosja e vetvetes, duke mbrojtur ekzistencën dhe habitatin e vet mbi çdo gjë tjetër.
Lufta nuk ka qenë kurrë një zgjidhje, nuk ka qenë kurrë një rrugëdalje. Vriten të panjohur nga vrasës të egër që njëri-tjetrin e njohin shumë mirë. Mjaft, tani mjaft! Është dialogu, diskutimi, madje edhe ndonjë sherr i vogël që e mbështet paqen. Kurrë luftë, veçanërisht kur luftohet kundër ‘armiqve’ të paarmatosur, të pafuqishëm dhe të dëshpëruar: kjo quhet tjetër gjë, zgjidhni vetë: gjenocid, vrasje, masakër, barbarizëm… Nuk ka asnjë ndryshim përballë konceptit të thjeshtë të drejtësisë, së shkelur dhe të hedhur tej.
BËHU PJESË E KLUBIT ONLINE TË TIFOZËVE ROSSONERË, MILANISTAT.com, PËR TË MARRË ÇDO DITË, NË ÇDO MOMENT, TË REJAT MË TË FUNDIT QË REDAKSIA JONË, ME BASHKËPUNËTORË NË MILANO, ROMË, BERLIN, LONDËR DHE NJU JORK J’UA OFRON ME CILËSINË MË TË MIRË. MJAFTON TË KLIKOSH NË LINKUN KËTU>>>>>>, ose TË KLIKOSH NË LINKUN TJETËR KËTU>>>>>>
