Shkarkimi i Paulo Fonseca si trajner i Milanit ishte tashmë një lajm i shkruar, por që po priste vetëm momentin e duhur për të dalë. Gongu ra menjëherë pas barazimit me Romën, ndeshje në të cilën trajneri portugez shpërtheu kundër gjyqtarit Fabbri për mosdhënien e një penalltie të mundshme për Reijnders, duke përfunduar në minutën e 40-të në dhomat e zhveshjes. Do të jetë ky imazhi i fundit i aventurës së tij te Milani, por është i gjithë konteksti rreth shkarkimit që ka konotacione jo-kanonike. Ardhur në stadium, përmes zërave të parë të lançuar nga Peppe Di Stefano në Sky dhe Matteo Moretto në X, hyhej në optikën se Milani e kishte marrë vendimin për të ndryshuar trajnerin me akordin e arritur me Sergio Conceiçao, që në fillim të javës së kaluar. Fonseca, pra, ia behu në San Siro me fatin e vulosur edhe sikur të kishte fituar dhe ky aspekt, duke qenë se diçka mes palëve kishte ndodhur që pas fitores në Verona, mund edhe të qëndrojë. Edhe Marco Giampaolo u shkarkua pas suksesit ndaj Genoas. Por janë pasojat që na lanë paksa të hutuar. Fonseca u dërgua si mish për top në konferencën për shtyp pa marrë më parë lajmin për shkarkimin e tij.
Një situatë që e turpëroi si atë dhe (supozoj) edhe ata që duhej ta shoqëronin para mikrofonave, pasi pyetjet që kolegët i bënë Fonsecës ishin të qarta, të drejtpërdrejta, të synuara, rezultat i lajmeve që qarkulluan dhe u konfirmuan nga burime të ndryshme që para, gjatë dhe, natyrisht, edhe pas ndeshjes. Fonseca, të paktën, me largimin e tij nga Milani, duhej mbrojtur. Në vend të tij, do të duhej të ishte paraqitur një prej drejtuesve, qoftë edhe për të legjitimuar zgjedhjen e ndryshimit, por pasi t’ia kishin komunikuar atë personit në fjalë. Por kjo nuk ndodhi. Në vend të gjithë kësaj, Fonseca e mori vesh, edhe pse indirekt, shkarkimin e tij nga shtypi përpara se të merrte lajmin nga drejtuesit në dhomën e zhveshjes në San Siro. Njeriu Fonseca meritonte trajtim më të mirë. Dje mbërriti në Milano edhe trajneri i ri, Sergio Conceiçao. Prapaskena: ish trajneri i Portos, pas zërave të shumtë të verës, u rikonsiderua nëpër tavolinat e dhomave sekrete të klubit të rrugës Aldo Rosi pas barazimit skeletik 0-0 me Juventusin. Kështu pra, ishte profili i parë në mendjet e drejtuesve kuqezinj të cilët me shkarkimin e Fonsecës pranuan në mënyrë implicite se kishin bërë zgjedhjen e gabuar në verë, duke e çuar sezonin në një pikë jashtëzakonisht delikate, me zonën Champions League tashmë që mezi duket në horizont. Arritur në këtë pikë pas lind një pyetje: dyshimet e verës nuk ishin aq të padukshme në ajër kur i gjithë ambienti rossoner kërkonte me të madhe një trajner të një lloji tjetër dhe jo dikë si Fonseca apo Lopetegui. U shkua kësisoj drejt pistës së huaj, e cila ka qenë gjithmonë opsioni i parë duke qenë se për trajnerët italianë në dispozicion nuk u mendua aspak. Por, në vijim të logjikës, na del përpara edhe dyshimi tjetër: nëse marrëdhëniet me Fonsecën ishin konsideruar të mbyllura që në fillim të javës, pse nuk u bë menjëhershëm shkarkimi i tij për t’i dhënë Conceiçaos disa ditë më shumë për të njohur ekipin dhe për të përgatitur Superkupën? Milan, në fakt, ka fluturuar drejt Arabisë Saudite me një trajner që do të zhvillojë vetëm tre seanca stërvitore për të dhënë përshtypjen e parë mbi skuadrën dhe me një gjysmëfinale mbi shpatulla, ajo kundër Juventusit, e cila do të mveshë aspekte padiskutim shumë të rëndësishme.
