Nëse futbolli është një skenë ku yjet ndriçojnë me talentin e tyre, atëherë Roberto Donadoni ishte ai aktori i heshtur që nuk kërkonte asnjëherë dritën e projektorëve, por pa të cilin shfaqja nuk do të kishte kuptim. Në historinë e AC Milan të viteve ’80 dhe ’90, mes Van Basten-it që shënonte gola të pamundur dhe Gullit-it që elektrizonte turmat, Donadoni mbeti garancia e qetësisë dhe finesës, një figurë që mishëronte elegancën e vërtetë të futbollit italian.
Fillimet e një ëndrre kuqezi
Kur mbërriti në Milano në vitin 1986, tifozët nuk e dinin ende çfarë do të sillte ky mesfushor i ardhur nga Atalanta. Shumëkush e konsideroi si një lojtar të mirë, por jo si një protagonist. Megjithatë, koha tregoi se Donadoni do të bëhej një nga pjesët më të rëndësishme të mozaikut të madh që po krijonte Arrigo Sacchi.
San Siro, tempulli ku u bë legjendë
Në San Siro, Donadoni nuk luante vetëm futboll – ai pikturonte mbi bar. Me hapin e tij të lehtë, me topin që dukej sikur e bindte me butësi, ai krijonte aksione që mbeteshin të skalitura në kujtesën e tifozëve.
Lexo më shumë
Një nga momentet më të paharrueshme ishte finalja e Champions League 1989 ndaj Steaua Bukureshtit. Në atë mbrëmje magjike në “Camp Nou”, Milan dominoi me 4-0 dhe Donadoni, me krosimet dhe pasimet e tij, i dha orkestrës së Sacchi-t ritmin e duhur. Nuk shënoi, nuk ngriti trofeun i pari, por ishte aty – një hallkë pa të cilën makina nuk do të ecte.
Edhe më dramatike ishte finalja e Kupës së Kampionëve 1990 ndaj Benficës, ku në një ndeshje të tensionuar Donadoni tregoi nerva çeliku dhe qartësi në lojë, duke e ndihmuar Milanin të kurorëzohej sërish kampion i Europës.
Lidhja e veçantë me tifozët
Tifozët e Milanit e adhuruan jo për bujë, por për përulësi. Ai nuk ngrinte grushtat drejt tribunës pas çdo aksioni, por çdo herë që vraponte poshtë krahut të “Curva Sud”, ata e dinin se kishin përpara një lojtar që jepte gjithçka për ngjyrat kuqezi.
Për ta, Donadoni ishte si një mik i besueshëm – jo gjithmonë në qendër të vëmendjes, por gjithmonë aty kur kishe nevojë.
Zemra Azzurre dhe dhimbja e Pasadenas
Me Italinë ai provoi gëzimin dhe trishtimin më të madh. Në Botërorin e 1994, kur “Azzurrët” arritën deri në finale, Donadoni ishte aty, duke bërë punën e tij të heshtur. Humbja me penallti ndaj Brazilit në Pasadena i dhembi gjithë kombit dhe mes fytyrave të lodhura e të tronditura ishte edhe ajo e Donadonit – e qetë, e thjeshtë, por e mbushur me dhimbje.
Karakteri jashtë fushe
Jashtë fushe, Donadoni ishte i njëjti njeri që tifozët shihnin edhe me topin ndër këmbë: i përulur, i matur, pa asnjë shfaqje të tepruar. Ai nuk u bë kurrë protagonist i skandaleve apo i titujve rozë, sepse besonte se puna dhe profesionalizmi flasin më shumë se fjalët. Në kohën kur futbolli italian shpesh tërhiqej nga dramat e jashtme, Donadoni ishte një shembull i qetësisë dhe i dinjitetit.
Marrëdhëniet me shokët
Në dhomat e zhveshjes së Milanit, ku qëndronin personalitete të forta si Gullit, Van Basten apo Baresi, Donadoni ishte ai që krijonte ekuilibrin. Shokët e përshkruajnë si një njeri që fliste pak, por që kur fliste, të gjithë e dëgjonin. Ai ishte një bashkëlojtar që nuk e njihte egoizmin: gjithmonë i gatshëm të mbulonte hapësirat e të tjerëve, të punonte në hije për t’i bërë ata të shkëlqenin më shumë.
Momentet e vështira që e formësuan
Një nga episodet që tregojnë forcën e tij ndodhi në vitin 1989, kur në një ndeshje të Kupës së Kampionëve kundër Crvena Zvezda-s në Beograd, ai pësoi një dëmtim të rëndë pas një ndërhyrjeje brutale. U desh kohë për t’u rikthyer, por Donadoni nuk u dorëzua. Rikthimi i tij ishte dëshmi e karakterit të hekurt dhe e dashurisë për futbollin.
Nga dhmat e zhveshjes në pankinë
Kur veshi kostumin e trajnerit, ai mbeti i njëjti njeri: i përulur, i drejtë, i qetë. Nuk bëri bujë, nuk kërkoi kurrë pushtet, por lojtarët e tij gjithmonë e respektonin. Për një periudhë e udhëhoqi edhe kombëtaren, por kujtimi më i gjallë mbetet gjithmonë ai me fanellën kuqezi.
Trashëgimia kuqezi
Edhe sot, dekada pas largimit të tij nga fusha, emri i Donadonit vazhdon të përmendet me respekt në Milano. Në bisedat mes tifozëve, shpesh ai kujtohet si njeriu që punonte për ekipin, jo për veten. Në një kohë kur futbolli modern shpesh ndikohet nga egoja e individëve, figura e Donadonit mbetet një kujtesë se lavat më të mëdha ndërtohen edhe nga ata që punojnë në hije.
Për brezat e rinj, ai është shembulli i një lojtari që mund të mos shënojë më shumë gola apo të mos dalë në kopertina çdo javë, por që me përkushtim dhe profesionalizëm bëhet pjesë e pandashme e historisë së një klubi. Për ata që e panë të luante, Roberto Donadoni do të mbetet gjithmonë shpirti i heshtur i Milanit të madh.
Roberto Donadoni nuk ishte një nga ata që kërkojnë lavdi individuale. Ai ishte lojtari që i bënte të tjerët të shkëlqenin, arkitekti i heshtur i një prej skuadrave më të mëdha të të gjitha kohërave. Për tifozët e Milanit, ai mbetet një nga ato figura që nuk flasin shumë, por që zemra i mban mend përgjithmonë
