Po “gabimin vrasës” të Martinezit ndaj Zapatës, a e kujton Presidenti i Genoas?

Mike Maignan është në qendër, tashmë prej gati dy ditësh, të një polemike që mesa duket nuk ka shenja zbutjeje, veçanërisht pas fjalëve të ashpra të Zangrillos në periferi të ndeshjes së Ferraris. Presidenti i Genoa u bë protagonist i një lapsusi të dukshëm verbal, i rënduar nga fakti se kishte përdorur standarde të dyfishta për të gjykuar të njëjtën ndërhyrje loje. Në fakt, pak më shumë se një muaj më parë, ka qenë pikërisht portieri i tij që ka ndërhyrë me gjunjë lart në ndeshjen Torino-Xhenova, duke goditur Zapatën në shpinë. Mirëpo në atë rast, as presidenti Zangrillo, as mjeku që punon për të, nuk bebëzitën se kishte arsye për ta dënuar një sjellje të tillë.

Të shtunën mbrëma, pas ndeshjes, Zangrillo sulmoi numrin një të kuqezinjve me një brutalitet aq verbal, sa ishte më i dhunshëm sesa vetë ndërhyrja e Maignan. Mirëpo fjala që i habiti të gjithë ishte “vrasje”. Një shprehje e thatë, e ashpër, e ekzagjeruar dhe e pavend. E rënduar edhe më sepse vjen nga një person i këtyre punëve, nga goja e një presidenti të një klubi të Serie A. Kujtesa e numrit një të rosobluve ndoshta ka pësuar ndonjë difekt, pasi në fakt ai nuk e mban mend që pikërisht portieri i tij, Josep Martinez, pak më shumë se një muaj më parë ndërhyri në dalje lart ndaj Zapatës, futbollistit të Torinos, duke e goditur në shpinë e në fakt duke e rrëzuar në zonën e rreptësisë. Arbitri i asaj ndeshjeje Chiffi nuk e vlerësoi aspak për faull dhe portieri i Genoas nuk u ndëshkua, madje as me karton të verdhë.

Dinamika pothuajse e ngjashme me atë të Maignan në Genoa-Milan por me një finale shumë të ndryshme. Torino, pavarësisht asaj ndërhyrjeje që do të duhej ndëshkuar me penallti, sërish e fitoi ndeshjen me golin e Pellegrit në sekondat e fundit të ndeshjes. Në përfundim të ndeshjes nuk u ngrit asnjë zhurmë mediatike dhe asnjë “shigjetë” nuk u drejtua kah Martinezit, gjë që shumë njerëz sot po e bëjnë kundër Maignan. Sjellja e portierit të Milanit në fushë ishte padiskutim jashtë kohe, vendimi i arbitrit për të përjashtuar Maignan mund edhe të ketë qenë i saktë. Por, ajo që në të vërtetë stonon në këtë çështje është standarti i dyfishtë në gjykim. Nuk është e pranueshme në një kampionat si Serie A, për ndërhyrje të ngjashme në ndeshje, të ketë një ndryshim të tillë gjykimi. Nuk është e shpjegueshme, e pranueshme dhe as e tolerueshme që pak më shumë se një muaj më parë një faull i të njëjtës përmasë të kryer nga portieri kuqezi pak më shumë se një muaj më pas u gjykua si “kontakt i thjeshtë në lojë” dhe një tjetër në vend të tij si “ndërhyrje vrasëse” me pasojë kartonin e kuq dhe skualifikimin për t’u vlerësuar.

Maignan padyshim doli në mënyrë të çorganizuar, por nuk është “përbindëshi” që shumë po e portretizojnë në mënyrë mjerane. Në këtë kuptim, ishte providencial qëndrimi i qartë dhe i vendosur i klubit në lidhje me dhe mbrojtjen e portierit të tij. Akoma më korrekte dhe e përgjegjshme është përgjigja e vetë Maignan ndaj Zangrillos.

Dëgjojmë shpesh për rëndësinë e dhënies së sinjaleve dhe shembujve të besnikërisë, respektit dhe tolerancës. Për të mbjellë farën e paqes, duke e preferuar ndaj urrejtjes dhe diskriminimit. Zangrillo shkoi në një drejtim krejtësisht të kundërt me këtë kuptim të përbashkët. Fjalët e tij duhen dënuar pa apel, sepse janë të dëmshme për profesionistin Maignan, por akoma më e rëndë, ato janë të dëmshme për njeriun. E megjithatë, presidenti i Genova është edhe një mjek i nderuar dhe, si i tillë, ka bërë betimin e Hipokratit. Ky i fundit e shpreh qartë me këto fjalë në një nga pjesët e tij: “Betohem t’ia përkushtoj shkencës dhe koshiencës punën time, me dije dhe ndërgjegje, me zell, maturi dhe me drejtësi”. Të njëjtin zell, maturi dhe drejtësi që ai nuk u kujtua ta respektonte para se të sulmonte verbalisht Mike Maignan. Ndonjëherë fjalët janë më të mprehta se një thikë hekuri, madje më shumë edhe se një gju në gjoks.