Një udhëtim në botën përrallore të merkatos: gënjeshtra, fitime, mashtrime, shantazhe dhe inate midis “gazetave tifoze” ndërsa milanistët kapen me njëri-tjetrin

Bota kuqezi është bërë bipartizane, më keq se në politikë. Nga njëra anë, optimistët, besimtarët, romantikë e pashërueshëm: praktikisht, koorporatistët. Nga ana tjetër, kritikët, skeptikët, të zemëruarit: me pak fjalë, kundërshtarë.

Shigjetime, anatemime, ndonjëherë edhe ofendime, njerëz që dinë më shumë se të tjerët. Një betejë e brendshme me një kazan që përmban gjithçka në supë: klubin, trajnerin, lojtarët, opinionistët. Kush është në grupin e parë është shërbyer i lidhur me zinxhir, kush është në grupin e dytë është i lirë dhe medemek e di mirë historinë. Njerëzit koorporativë janë të kënaqur, opozitorët kërkojnë. Të parëve i shkon mirë edhe barazimi, edhe humbja, të dytët duan vetëm të fitojnë. Kështu është shndërruar milanizmi: në kullota të shënjuara si nëpër livadhet malore, larg fushave të futbollit.

35,000 abonentët, ata që shkojnë në Milanello për të parë stërvitjen, ata që dynden në inaugurimin e një dyqani flamurësh në rrugën Dante bashkë me Skaronin dhe Fonsekën, janë të mashtruarit e shkretë, të denigruar nga realistët, sipas të cilëve – nëse gjithçka shkon mirë – jemi të rrënuar.

Pra, koorporatistët pinë si ujë të freskët (në këto ditë të rrëmbyeshme) të gjithë emrat e hedhur në koshin e merkatos së heshtur të kuqezinjve, qofshin mbrojtës anësorë, mesfushorë apo sulmues, të rinj apo të vjetër. Të tjerët ngrenë supet, shohin nga Morata e poshtë, duke mos besuar më asgjë: thjesht një Kapiten Kampion Evrope, asgjë më shumë… sa e trishtuar.

Ndërkohë, parku argëtues rrotullohet, i manovruar nga njerëz me prirje të ndryshme: agjentë dhe njerëz merkatoje që kërkojnë (dhe marrin) komisione, avantazhe; favore nga gazetarë përbuzës: ti më thuaj të vërtetën dhe unë të lejoj të shkruash një gënjeshtër; drejtues të tradhëtuar që nuk hezitojnë të tradhtojnë edhe ata kur i vjen rradhë; inkuizitorë që nuk hetojnë dhe lënë të qarkullojnë valë fitimesh të rreme, truke të të gjitha llojeve, aq sa Simiç vlen 3 milionë dhe një Carboni i rastësishëm 40 apo 50 milionë. Fundja fundit, kush mund ta vërtetojë? Sigurisht që mund të vendoset një herë e mirë që ata që kanë borxhe, ata që fryjnë apo manipulojnë bilancet, ata që edhe shantazhojnë, të ndiqen penalisht, por fatkeqësisht financat janë të zënë me hetimet e Casa Milan, Prokuroria kthen kokën në anën tjetër (“ajo”, pjesa tjetër), Covisoc dhe Federata kanë probleme të tjera, prioritete të tjera, interesa të tjera.

Do të mbeteshin gazetat, jo të Financës që jo gjithmonë i dallojnë xhonglerët ekonomikë të topit, por ato sportive. Problemi është se ata janë bërë house organ – organe shtëpiake, të këtij apo atij ekipi, në varësi të tifozllëkut që bëjnë apo të gjeografisë. Jo se kjo ndikon në shitje, ehi, përkundrazi… Megjithatë, kap ato grimcat pluhuri të mbetur nëpër komodinat e besimtarisë, duke i magjepsur si me flaut magjik. Ka gjithnjë e më pak, për fat të mirë a për të keq, prej tyre, por rezistojnë të patundur ndërsa Guelphs-at dhe Gibellines-at milanistë vazhdojnë të bëjnë fjalë me njëri-tjetrin, shpesh duke mos bërë dallimin midis reales dhe virtuales. Megjithatë, për të kuptuar, do të mjaftonte të ndiqnim narrativën e goditjes Cabal apo të të ardhmes rozë të DAZN.

Do të jetë fusha ajo që do t’i rregullojë gjërat, por atëherë, si zakonisht ndodh, nuk do t’i plasi akujt për atë se kush vjen me fatura dhe kush me llogaritë në rregull. E kujt do t’i plasë…