Një stadium, dy emra: San Siro për Rossonerët, Meazza për Nerazzurrët

Meazza, mbi të gjitha, ka qenë një lojtar i Interit (367 ndeshje dhe 214 gola vetëm në kampionat) ndërsa për Milanin luajti 41 ndeshje dhe 9 gola

Duan ta shembin stadiumin “Giuseppe Meazza” të Milanos. Do ia arrijnë? Ndoshta, por parashikoj shumë kohë. Më duhet të theksoj se vetëm interistët e quajnë Meazza. Ne të Milanit preferojmë ta quajmë San Siro, nga emri i lagjes ku u ndërtua. Pse? Sepse Meazza ishte, mbi të gjitha, një lojtar i Interit (me të cilin luajti 367 ndeshje dhe shënoi 214 gola, vetëm në kampionat) ndërsa për Milanin luajti gjithsej 41 ndeshje dhe shënoi 9 gola. Që pataj, duhet thënë edhe kjo, Interi ia kishte dhuruar Milanit. Ekziston një deklaratë zyrtare, e datës 29 nëntor 1940, e cila shpjegon kalimin e lojtarit te Rossonerët. “Marrëveshja u arrit duke pasur parasysh dëshirën e Ambrosiana Inter për të përfituar nga arritjet më të mira futbollistike qytetase.” Dhe, deklarata përfundon, “transferimi u bë plotësisht falas”.

Shumë e patën quajtur tradhti

Lojtari më i madh që Interi kishte patur në rradhët e tij, që nga lindja (1908) e deri më 1940, forca lëvizëse e skuadrës, qendërsulmuesi që shënonte më shumë gola, i “dhurohet” Milanit? Ekzakt.

Një lloj justifikimi Interi e kishte gjetur

Ndërkohë, Meazza kishte pagën më të lartë të epokës. Ishte gjithashtu edhe mjaft i llastuar. Kishte makina luksoze, veshje të modës së fundit, popullaritet të jashtëzakonshëm dhe femra që i shkonin nga pas. Për këtë arsye, që një vit më parë, më 1939, Nerazzurrët patën filluar negociatat me Romën, të cilat nuk u realizuan kurrë. Pastaj telashet me këmbën: Meazza humbet të gjithë përgatitjet verore, në korrik ’39. Nis kampionati dhe ai nuk luan. Gazetat gumëzhijnë. Scoop-in e bën Corriere më 1 shkurt 1940. Sipas mjekëve të Federatës së Futbollit – shkruan gazeta – Meazza nuk do të ishte më në gjendje të zbriste në fushë sepse këmba e tij e majtë nuk është në gjendje të lëvizë”.

Ja pra arsyeja e shpjeguar. Për shkak të një përplasjeje, ka pësuar një dëmtim në arterien e këmbës, gjaku ka vështirësi të lëvizë dhe nuk arrin gishtërinjtë e këmbës. Flitet për “këmbë të ngrirë”, një dëmtim ndoshta unik për një futbollist. Nga njëra anë paga e lartë, nga ana tjetër këmba e ngrirë. Ja pra dhe ideja e ‘dhuratës’ për Milanin. Tifozët interistë nuk mund ta pranojnë këtë çështje dhe tifozët e Milanit nuk i besojnë. Pastaj, edhe pse Meazza nuk e rimori kurrë veten plotësisht, ja tek është me fanellën kuqezi, duke debutuar kundër Juventusit, më 12 janar 1940 (përfundon 2-2). Dhe ja ku tek e tërheq Milanin nga vendi i tretë nga fundi në të dytin (vetëm një pikë pas Interit).

Pastaj kalimi te Juventus, dhe pastaj te Varese, te Atalanta dhe rikthimi në shtëpi, te Interi. Gianni Brera tha për të se: “Lojtarë të mëdhenj ekzistonin në botë, ndoshta më të fortë dhe më të qëndrueshëm se ai, por nuk na dukej se mund të shkonhej përtej shpikjeve të tij të papritura, shpërthimeve gjeniale, driblimeve të prera, arratisjeve vetmitare drejt viktimës së tij të përjehershme, portierit kundërshtar”. “Lojtarët kundërshtarë e përballnin të dorëzuar”, do të shtonte shkrimtari Giovanni Arpino. Të tjerë bëjnë një përmbledhje: ngjante pak si Roberto Baggio, pak si Maradona, pak si Pelè”.

Kur të ndërtojnë stadiumin e ri dhe të duan ta emërtojnë me emrin e një futbollisti, do ta kenë të vështirë të gjejnë pasardhësin e Meazzës. Duhet t’i shkojë mirë si Milanit ashtu dhe Interit, si për qendrën e djathtë ashtu dhe për qendrën e majtë, për kryebashkiakun dhe kreun e qeverisë. Por, ne nuk nxitohemi. Do të duhen vite. Për momentin, Peppino Meazza reziston, edhe pse kishte një “këmbë të ngrirë”.