Merkato, fatkeqësisht, ka filluar, një merkato në të cilën dikur ëndërrohej për kampionë të mëdhenj, për blerje të mëdha dhe që sot, për tifozët Rossonerë, është vetëm një via crucis-kryqëzim i ngadaltë. Një agoni që jemi të detyruar ta dëshmojmë, me të mëdhatë e kampionateve evropiane që plaçkitin skuadra të ndryshme, përfshirë ne NE, të pafuqishmëve, që presim të marrim kampionë të ardhshëm për t’i vlerësuar dhe rishitur dy vjet më vonë, ndoshta me një çmim të leverdishëm për të ofruar goxha para në arkat e pronësisë.
Kjo është Serie A, sot, ky është Milani ynë aktual. Një ish klub gjigand që ka mbetur i tillë vetëm brenda kufijve kombëtarë dhe për tifozët e tij. Një kampionat, Serie A, pra, që tani shihet vetëm kalimthi, si një pikënisje apo si një dalje në pension në fund karriere.
Milani e merr Reijnders nga AZ, e vlerëson dhe pas dy vitesh, me justifikimin e dështimit për t’u kualifikuar për në kupat evropiane, e shet te Man City, klub që mund t’i japë Reijnders para dhe trofe. Diçka që Milani aktual nuk mund ta ofrojë më, me pronësinë që ka, vite drite larg të kuptuarit se çfarë është dhe çfarë ka qenë Milani. Po, po, kështu është.
Drejtuesit presin të bëjë të tjera largime, Musah duket më afër, apo të kuptojnë se si do të evoluojnë situatat në lidhje me largimet e big-ëve të tjerë si Theo ose Maignan. Atëherë ndoshta blerjet e para do të mbërrijnë më në fund, përjashtuar Modric me 0 euro.
Në fund të fundit, jemi të sigurt që do ta kemi një ekip konkurrues për Serie A, me objektivin primar kualifikimin për Champions League. Objektivi i vetëm i vërtetë i klubit. Pastaj, ndoshta, çdo 10 vjet na vjen ndonjë skudetti në duar.
Fatkeqësisht kjo është e tashmja jonë.
Ku i dihet se si do t’i përgjigjet populli rossoner fushatës të ardhshme të abonimeve. Edhe pse ndoshta nuk ka rëndësi, turistë për të mbushur stadiumin ka shumë, gjithsesi. Dhe në fund-fund, dikush është dakord me këtë.
