Milani nuk investon? Shifrat thonë ndryshe. Por… problemi është se si të investohet

Në pritje që të nisë më së fundi edhe merkato kuqezi, mes shumë zërave për lojtarë që largohen dhe pak, për momentin, për lojtarë që vijnë, gjendja shpirtërore e tifozëve është gjithnjë e më pak e këndshme: ndjesia e përgjithshme është se gjatë merkatos Milani lëviz ngadalë, me shumë kufizime të vetëimponuara dhe me një kapacitet shpenzimesh më të ulët sesa lejojnë llogaritë e vërteta. Ndjesi që në të vërtetë gjejnë pasqyrim në lidhje me vështirësinë e panevojshme me të cilën menaxhohen operacionet: diçka që shumë shpresonin se mund të përmirësohej me dyshen Tare/Allegri, por me sa duket është ende e rrënjosur fort në modus operandi të Casa Milan.

Për pjesën tjetër, shifrat, dhe marrim në shqyrtim ato të pas COVID (2021) e këndej, na tregojnë për një Milan që ka investuar, përsa i përket shpenzimeve për kartonat e lojtarëve, në një mënyrë padyshim të madhe. Klasifikimi që propozojmë ka të bëjë me diferencën midis të ardhurave dhe shpenzimeve të klubeve të ndryshme evropiane dhe Milani është në vendin e tetë: minus 270 milionë midis të ardhurave dhe shpenzimeve, është skuadra e parë e Serie A në këtë renditje dhe pas vetëm big klubeve angleze që për sa i përket të ardhurave kompeticion-të drejtave televizive, janë një kampionat më vete.

• Chelsea (-747,6 mln)
• Manchester United (-620,2 mln)
• PSG (-518,8 mln)
• Tottenham (-483,8 mln)
• Arsenal (-439,6 mln)
• Newcastle (-383,5 mln)
• West Ham (-315,2 mln)
• Milan (-270 mln)
• Manchester City (-261 mln)
• Liverpool (-233,7 mln)
• Juventus (-207,9 mln)
• Marsiglia (-169, 4 mln)
• Bayern Monaco (-156,5 mln)
• Real Madrid (-110,3 mln)
• Atletico Madrid (-103,8 mln)
• Aston Villa (-97 mln)
• Bayer Leverkusen (-53,9)
• Barcellona (-0,7 mln)
• Borussia Dortmund (+66,1 mln)
• Inter (+100,3 mln)

Por kjo nuk është diçka për t’u mburrur: nëse Interit (nerazzurrët sidoqoftë kompensohen me rritjen e ndjeshme të faturës së pagave) i është dashur të përballojë shitje të dhimbshme dhe investime të kufizuara (në kartonat e lojtarëve), si është e mundur që Milani, falë një strategjie të kujdesshme dhe funksionale të nisur nga Gazidis, duke qenë në gjendje të përballojë investime të një lloji të caktuar, të ketë rezultate sportive padyshim më të këqija?

Merkato padyshim nuk është gjithçka dhe ndërtimi i një skuadre është shumë më tepër sesa mbledhja e kostos së kartonave, por pasja e mundësisë së shpenzimeve më shumë se kundërshtarët, rrit pritshmëritë. Dhe duke pasur parasysh rezultatet, këto shpenzime nuk mund të përdoren si “krenari”, duke u bërë kështu një thikë me dy tehe: është e qartë se, me përjashtim të rasteve të rralla, lojtarët e blerë kanë qenë krejtësisht të gabuar (të paktën për kontekstin e Milanit). Duke shkuar në rend, mund të përmendim De Ketelaere, Musah, Okafor, Loftus-Cheek, Morata, Adli, Chukwueze: lojtarë që për një arsye a për një tjetër nuk kanë dhënë për aq sa janë paguar.

Një situatë që, në vitin ku do të ketë më pak për të investuar për shkak të mungesës së të ardhurave nga Champions League e do të na duhet të mbështetemi gjithnjë e më shumë (dhe me rrezik) mbi player trading – shkëmbimin e lojtarëve, shpresa është që kursi i ri sportiv i firmosur Tare dhe Allegri të mund të identifikojë profilet më të përshtatshme për kontekstin. Gjë që nuk do të thotë domosdoshmërisht më të shtrenjtët: të shpenzosh shumë nuk është garanci për sukses. Milani e tregoi vjet më së miri këtë aksiomë. Sigurisht, të kesh më shumë kapacitete shpenzimesh rrit gamën e opsioneve dhe të mundëson të bësh më pak gabime… Është pak si një qen që kafshon bishtin.