Milani dhe çmenduria e merkatos: 150.5 milionë euro që ende nuk luajnë futboll

Në “Casa Milan” këtë verë u fol për rilindje. Për vizion. Për ambicie europiane. Por sot, kur kampionati ka hyrë në ritmin e tij dhe rezultatet flasin qartë, pyetja që vërtitet në ajër është e vetmja: ku janë 150.5 milionë eurot që u hodhën në merkato?

Në letër, Milani u duk si një klub që më në fund kishte vendosur të ndërhynte fuqishëm në treg:

• Koni De Winter – 25 milionë euro
• David Odogu – 10 milionë euro
• Zachary Athekame – 10 milionë euro
• Samuele Ricci – 24.5 milionë euro
• Ardon Jashari – 39 milionë euro
• Christopher Nkunku – 42 milionë euro

Një total marramendës prej 150.5 milionë euro, që në çdo klub tjetër do të përkthente një revolucion në cilësi dhe performancë. Por te Milani, ky “revolucion” po ngjan më shumë me një kaos strategjik.

Investime pa vizion, ide pa strukturë

Në një kohë kur klubet moderne funksionojnë me inteligjencë sportive dhe analizë të thellë të nevojave taktike, Milan duket se ka vepruar si në vitet kur emrat bliheshin për “emër”, jo për “përshtatje”.
Asnjë nga blerjet e përmendura nuk ka arritur ende të bëhet protagonist absolut. Ricci ende nuk ka gjetur ritmin në mesfushë, Jashari është më shumë “projekt i së ardhmes” sesa garanci e së tashmes, ndërsa Nkunku, për të cilin u paguan 42 milionë euro, vazhdon të kërkojë formën që humbi që nga Chelsea.

Në mbrojtje, De Winter dhe Odogu janë rotacion, jo titullarë. Athekame, që u soll si talent i jashtëzakonshëm, nuk ka as vend fiks në formacion. Në total, nga 150.5 milionë të shpenzuara, as gjysma e vlerës nuk po përfaqësohet në fushë me minuta reale loje.

Kush mban përgjegjësinë?

Nëse dikur merkaton e Milanit e justifikonte “varfëria”, sot alibia nuk ekziston. Klubi ka shpenzuar si një gjigant, por menduar si një amator.
Departamenti i merkatos – që përfshin drejtues si Geoffrey Moncada dhe Antonio D’Ottavio – duhet të japë llogari:

• Pse u nënshkruan lojtarë që nuk janë gati për Serie A?
• Ku është koherenca taktike me stilin e trajnerit?
• Si justifikohet një investim prej 150 milionë pa impakt konkret në rezultatet e ekipit?

Një klub që pretendon të jetë ndër më të mirët në Europë nuk mund të funksionojë me logjikën e “le të blejmë kush është në modë”. Kjo nuk është merkato inteligjente, është merkato e panikut.

Allegri, njeriu që po mban gjallë një projekt të paekuilibruar

Në këtë panoramë të zymtë menaxheriale, një emër meriton përmendje të veçantë: Massimiliano Allegri.
Trajneri italian ka arritur të ruajë një ekuilibër të brishtë në skuadër, duke nxjerrë maksimumin nga një grup i fragmentuar dhe shpesh i paplotë. Me disiplinën e tij taktike, Allegri ka arritur të mbajë Milanin konkurrues në kampionat, pavarësisht mungesës së kontributit nga blerjet e reja.

Në disa ndeshje, është parë qartë se organizimi mbrojtës dhe menaxhimi i minutave janë rezultat i dorës së tij së hekurt, jo i ndonjë ndihme që i vjen nga merkatoja.
Ai po udhëheq një ekip që shpesh duhet të improvizojë, të ndryshojë formacione për shkak të mungesës së alternativave reale, dhe megjithatë – rezultatet janë më të mira sesa do të prisnin kritikët.

Në fakt, mund të thuhet me bindje se pa Allegrin, ky Milan do të ishte tashmë në krizë totale.

Shifrat e heshtura të dështimit

Statistikat janë të pamëshirshme:

• Nga blerjet e reja, vetëm Ricci dhe Nkunku kanë startuar më shumë se 4 ndeshje.
• Milani ka humbur në efikasitetin ofensiv, ndërsa mesfusha nuk ka fituar stabilitet.
• Vlera e disa lojtarëve të rinj tashmë ka rënë në treg, duke sjellë edhe rrezik financiar.

Në këtë kuadër, puna e Allegrit është si një mburojë për klubin – një trajner që po mban në këmbë një strukturë që drejtuesit duket se po e shembin nga brenda.

Një projekt që kërkon përgjigje, jo justifikime

Mbrojtja e vetme që mund të bëjnë drejtuesit është “duhet kohë”. Por tifozët e Milanit janë lodhur me kohën. Janë lodhur duke dëgjuar për projekte që nuk përkthehen në rezultate. Sepse futbolli, në fund të fundit, është rezultat. Dhe 150 milionë euro që nuk përkthehen në progres janë një dështim i madh sportiv dhe ekonomik.

Nëse nuk ndryshon urgjentisht filozofia e ndërtimit të skuadrës, Milani do të rrezikojë të mbetet sërish në zonën gri: me shpenzime prej elite, por me renditje prej mediokri.
E vetmja arsye pse ky ekip ende po qëndron në garë quhet Massimiliano Allegri – një trajner që, mes kaosit të merkatos dhe presionit të tifozëve, po dëshmon se ende ekziston diçka që paratë nuk mund ta blejnë: kompetenca.

Artikujt e botuar në këtë rubrikë nuk paraqesin domosdoshmërisht pikëmamjet editoriale të redaksisë tonë