Milan, sa shumë na ka lodhur ky karuseli i Fonsekës. Çfarë ditësh të çmendura! I kam kërkuar Babadimrit një dhuratë

Ju duket gjithçka normale?

Shqetësuese dhe e pabesueshme ajo që ka ndodhur në pak më pak se tri javë. Në vetëm tri javë.

Të paktën më parë, vagonit të këtij karuseli të frikshëm dhe jo shumë argëtues do t’i ishin dashur disa javë për të gjitha ulje-ngritjet e tij të shëmtuara, për zbritjet vrik drejt cooling break, e për t’u ngjitur më pas me shpejtësi ditën e derbit. Pak sekonda për të parë renditjen, duke buzëqeshur. Por vetëm për disa sekonda.

Pastaj një tjetër rrëshqitje në humbëtirë, me një kthesë vjollcë, në Firence. Penalltitë e fituara rastësisht dhe të humbura lehtësisht, përjashtimi i Theo Hernandez dhe për t’u theksuar, deklaratat e forta e të papritura të Fonsecës. Vazhdojmë në të tatëpjetë, me flokët përpjetë gjithnjë e më shumë nga era dhe britmat tona gjithnjë e më të frikshme, pas Bolonjës dhe humbjes irrituese kundër Napolit, pa Theo dhe Reijnders. Pastaj lart… lart… lart… drejt qiellit blu të mesnatës së Madridit për sipërmarrjen e madhe kundër Realit.

Ok, faleminderit, ishte bukur. Tani duam të zbresim!

As në ëndërr.

Të paktën të gjitha këto ulje e ngjitje kanë ndodhur në harkun e tre muajve. Herë pas here, populli kuqezi kishte kohë të merrte frymë. Pastaj, në vetëm tri javë, një rënie në vertikale, anormale, e tmerrshme, e frikshme. Me një sërë ngjarjesh rrallë të përjetuara në vetëm pesëmbëdhjetë ditë. Për të na bërë të çmendur!

Milani humbet në Bergamo, keq. Më pas vijojnë sulmet e Fonsecës ndaj arbitrit, që më pas çuditërisht u shpall i pafajshëm nga presidenti i Milanit, Scaroni. Arbitri, dua të them. Numri i dëmtimeve po rritet në mënyrë dramatike. Fitorja ndaj Crvena Zvezdës, në vend që ta shohë të ulet shpejtësinë e vagonit të çmendur milanist, e shton më shumë atë. Trajneri sulmon disa lojtarë. Njëri prej tyre poston në Instagram, një tjetër i mbron publikisht. Të gjithë të lirë. Klubi nuk flet dhe kjo nuk është aspak e re. Pastaj pankinat ndëshkuese, djelmoshat në fushë, polemikat për të ftuarit në festë, pasarela në San Siro e përcaktuar si më e ftohta dhe më e trishta në histori, sipas protagonistëve në fushë dhe komentuesve jashtë. Barazim dëshpërues, tribunat që ngrenë zërin, postimi i Maldinit, zemrat e shokëve të tij të vjetër dhe të rinj, pikët e shkëputjes nga kreu që shtohen e shtohen.

Përsëri shumë zëra proteste në festën pa Gerry Cardinalen, i cili nuk i dërgon as përshëndetje publike Klubit të tij dhe tifozëve të tij, por vërehet prania e Gordon Singerit, pronarit të Milanit që fitoi skudeton e fundit. Në pritje, ai, të shlyerjes së kredisë me interes, deri më 31 gusht. E gjithë kjo në vetëm brenda pesëmbëdhjetë ditë.

Do të donim tani të merrnim frymë. Të kalojmë disa orë qetësi, me gjëra prej tifozësh që gëzohen kur fitojnë dhe vuajnë nëse humbasin. Në një kontekst normaliteti të shëndetshëm, vizionesh të qarta për të ardhmen dhe të një komunikimi në kohë apo edhe jashtë kohe.

I kam kërkuar babagjyshit një dhuratë futbollistike. Pas këtyre muajve të fundit, të kaluar në një një karusel të padurueshëm, do të doja të gjeja poshtë pemës një biletë për një shëtitje të qetë me kuaj. Si kolonë zanore, këngën “Milan Milan”, me muzikë të Tony Renis dhe fjalë të Presidentit tonë, Silvio Berlusconi. Atë që nuk e transmetojnë më në San Siro dhe nuk e dimë arsyen.

Po, disa minuta të qeta, paqësore, argëtuese. Si një fëmijë që dëshiron vetëm të buzëqeshë për pak kohë për Milanin e tij. Kjo është gjithçka që dua… një xhiro me kuaj!