Me ndeshjen e fundit të luajtur në San Siro, u konsumua përfundimisht akti i fundit i një sezoni të dështuar për AC Milan. Ishte një përmbyllje pa lavdi për një skuadër që kishte nisur sezonin me ambicie, por e mbylli me ndjesinë e boshllëkut, kritikave dhe zhgënjimit të thellë në sytë e tifozëve. Performanca në fushë nuk ishte aspak në përputhje me pritshmëritë, duke e kthyer këtë edicion në një nga më të dobëtit e 35 viteve të fundit.
Dritëhije në grup: Kush shkëlqeu dhe kush zhgënjeu
Në një panoramë përgjithësisht të zymtë, disa emra arritën të shkëlqejnë dhe të mbajnë gjallë shpresën për një bërthamë cilësore në të ardhmen. Tijjani Reijnders, Fofana dhe Christian Pulisic ishin ndër të paktët që dhanë vazhdimësi dhe përkushtim në fushë, duke treguar nivel dhe profesionalizëm në një ambient shpesh të turbullt.
Lexo më shumë
Por, në krahun tjetër, emra të mëdhenj që priteshin të ishin liderë zhgënjyen thellë. Rafael Leao, Theo Hernandez dhe madje edhe Mike Maignan, portieri që dikur ishte simbol i sigurisë, kryen disa gafa të rënda që kushtuan ndeshje dhe pikë vendimtare. Jo vetëm që mungoi qëndrueshmëria, por edhe qëndrimi emocional në momente kyçe nuk ishte në nivelin e duhur. Për një klub të përmasave të Milanit, një performancë kaq e ulët nga lojtarët kryesorë është sinjal alarmi.
Stoli i pasigurt: Dy trajnerë të huaj në mes të stuhisë
Kjo periudhë e pasigurisë nuk u ndal vetëm te lojtarët. Edhe në aspektin drejtues, AC Milan nuk arriti kurrë të krijojë një projekt të qartë sportiv. Dy emra të përmendur për pankinën kuqezi, Paulo Fonseca dhe Sergio Conceicao, nuk kanë ndjerë asnjëherë siguri apo përkrahje të plotë nga klubi gjatë bisedimeve dhe kontakteve që janë zhvilluar.
Në një ambient ku presioni është konstant dhe pritshmëritë janë të mëdha, mungesa e mbështetjes nga drejtuesit është një dështim strukturor. Është e qartë se për të ndërtuar një skuadër fituese, nuk mjafton vetëm të zgjedhësh një trajner të mirë – ai duhet të ndjehet i mbrojtur, i besuar dhe i mbështetur në çdo hap.
Koha për reflektim dhe ndryshim
Tani që sezoni ka përfunduar, drejtuesit e klubit kanë përpara një detyrë të qartë dhe urgjente: të mos përsërisin të njëjtat gabime. Trajneri i ri, kushdo që të jetë, duhet të trajtohet ndryshe nga pararendësit e tij. Duhet të ketë autoritet të plotë në fushën sportive, mbështetje për kërkesat kryesore dhe një strukturë që funksionon rreth tij, jo përkundër tij.
Nëse AC Milan dëshiron të rikthehet në maja, nuk ka më vend për eksperimente. Klubi duhet të kthehet në parimet e qarta: identitet, lidership, besim dhe stabilitet. Mjaft më me ndërrime të shpeshta kursi dhe me improvizime. Është momenti për të ndërtuar një projekt të vërtetë dhe afatgjatë.
Sezoni i mbyllur në San Siro nuk ishte thjesht një dështim – ishte një thirrje zgjimi. AC Milan ka historinë dhe tifozërinë për të rilindur, por për ta bërë këtë duhet guxim, vizion dhe mbi të gjitha – mbështetje reale për ata që do të mbajnë timonin. Fundi i këtij sezoni duhet të jetë fillimi i një epoke të re, ku trajneri dhe projekti sportiv nuk lihen në mëshirën e rastësisë, por ndërtohen mbi themele të forta dhe të qëndrueshme.
