Sezoni i ri është në prag. Milani po përgatitet për grumbullimin e 7 korrikut jo vetëm në treg, por edhe në fushë, me Allegrin që…
Stam, Davids, Kluivert, Crespo dhe psikologu bashkëpunor i Capellos dhe Ancelottit, Bruno De Michelis. Ishte viti 2014 dhe Milani po përgatitej për një revolucion teknik që, edhe sot, mund të përkufizohet si një ndryshim brezash në futboll, të paktën në futbollin italian.
Të gjithë ish-futbollistë, yjet, lavdi të së kaluarës që do të takoheshin në një vend, në Milanello. Për t’u drejtuar nga dikush që e dëshironte fort këtë risi. Disa ditë më vonë Clarence Seedorf do të bëhej trajner i Milanit dhe për herë të parë dëgjohej të flitej për një staf teknik të përbërë nga futbollistë të mëdhenj që do të ndihmonin skuadrën të zhvillonte cilësitë dhe karakteristikat e çdo reparti. Çdo punë do të menaxhohej më pas nga vetë Seedorf.
Vizionar për epokën, ndoshta. Ose thjesht shumë përpara për një futboll italian të mësuar me skemat e tij të ngurta mentale. Seedorf, me idenë e tij për të “seksionuar” fushën që të optimizonte performancën, ishte një trup i huaj. Inovacioni i tij, kaq i qartë dhe progresiv, bënte crash me pluhurin dhe traditën me të cilën ishim mësuar.
Në fund, ky revolucion nuk ndodhi dhe mbeti një utopi e thjeshtë e Clarence. Stam nuk erdhi, ashtu si Crespo, Davids dhe Kluivert dhe ai Milani i Seedorf të gjithë e dimë se si përfundoi.
Nga Allegri te Seedorf, nga Seedorf te Allegri: revolucioni në të kundërt
Sot, njëmbëdhjetë vjet më pas, e gjejmë veten duke shkruar për Milanin “e ri” të Massimiliano Allegrit, dhe paradoksi është pothuajse tronditës. Trajneri livornez, shpesh i etiketuar si “shkollë e vjetër”, ai i “corto muso” dhe menaxhimit pragmatik, po ngre në këmbë një staf që ulëret specializim teknik dhe individual. Ardhja e Bernardo Corradit për sulmin dhe pothuajse siguria e Andrea Barzaglit për mbrojtjen nuk janë lëvizje të diktuara nga rastësia. Janë zgjedhje preçize, pjella të një vizioni që më 2014 ishte një çmenduri e pastër.
Nuk bëhet fjalë për riciklim, jo. As për ndonjë operacion nostalgjie, as për t’i hedhur hi syve të tifozëve. Këtu po flasim për guxim, për një vizion që, pas Seedorf-it, askush nuk ka pasur forcën ta ndjekë me kaq determonacion. Allegri 2.0 po dëshmon se nuk është një trajner i fosilizuar në të kaluarën e tij. Përkundrazi, po përditësohet, po sheh përpara dhe po e bën duke filluar nga themelet: stafi i tij.
Ky Milan, me kërkimin e tij për specialistë, nuk është një supë e ringrohur. Është një sinjal i fortë dhe i qartë se mentaliteti po ndryshon. Allegri, njeriu që shumë e besonin të lidhur me skemat e vjetra, po demonstron një hapje të habitshme ndaj të resë, vullnetin për të bërë ndryshime të çdo lloji, edhe aty ku do ta prisje më pak. Fakti që një trajner i kalibrit të tij, me palmaresin e tij të arritjeve, përqafon një qasje kaq moderne është prova se futbolli italian, pavarësisht rezistencaveve të panumërta, mund ende të evoluojë.
Një trajner “heq gradat” për Max dhe Milanin: një sinjal
Sigurisht, nuk po flasim për kampionë të mëdhenj të futbollit, si në rastin e Stam, Kluivert, Davids dhe Crespo, por nuk mund të kalojë pa u vënë re një aspekt. Një aspekt që ka të bëjë më konkretisht me Bernardo Corradin. Ish Udinese, Parma dhe Fiorentina është aktualisht trajner i Kombëtares Under 20 të Italisë dhe ka qenë për të gjithë azzurrët Under nga 16 vjeç e lart. Tani, Corradi zgjedh të bashkohet me një staf pa qenë as trajner e as ndihmës trajner. Është një hap shumë i rëndësishëm në karrierën e tij, që nuk duhet nënvlerësuar.
Milan i Max duhet ta rikthehet të ketë atë uri, por jo për premtime, por për trofe dhe fitore. Allegri, që trofe ka fituar goxha, e di se koha e justifikimeve ka mbaruar. Ideja e tij e stafit të specializuar është një shkëndijë gjenialiteti apo një bllof për të maskuar një projekt pa vizion?
Një pyetje që tashmë është e hapur, por që ka edhe një periudhë skadence të mirëpërcaktuar.
