Milan-Barcelona 4-0 (’94), kronika e një ndeshje perfekte

Pragndeshja

Është praktikisht e pamundur ta rrëfesh ndeshjen Milan-Barcelona pa u ndalur te përgatitja e gjatë që e paraprin, gati njëzet ditë paranoje në lidhje me formacionin dhe provokimet që vijnë nga Katalonja. Ndërsa gazetat përpiqen të hyjnë në kokën e Capellos, duke spekuluar për Desailly qendërmbrojtës me tërheqjen e Massaros në krah për t’i bërë vend Simones dhe Bobanit në mesfushë, apo edhe futjen e Eranios në mesfushë, shigjetat e para vijnë nga Stoichkov.

Bullgari është i bindur prej kohësh që Topin e Artë 1992 nuk e fitoi për shkak të ndërhyrjes së Berluskonit: “Ishte ai që influencoi te gazetarët, të cilët ia dhanë Topin e Artë, Van Bastenit. Histori e shëmtuar. Nuk do të shkoja kurrë te Milani, do të ishte më keq sesa të përfundoja te Real Madridi. Më mirë Juve, të paktën nuk është ajo turmë të huajsh që ka Milani. Nuk më pëlqen Milani, nuk më pëlqen Berlusconi, i duket vetja i plotfuqishëm”. Pastaj vjen Cruijff që përgatit terrenin: “Do të jetë një ndeshje pa lavdi. U mungojnë Baresi dhe Costacurta? Nuk është justifikim, i takon mbrojtjes. Do të ishte më keq nëse do t’u mungonin lojtarët në zonën ku lind manovra”. Kampionati milanist arkivohet më 1 maj 1994, me humbjen kontroverse dhe të dyshimtë 0-1 Milan-Reggiana, që shpëtoi “La Regia” prej rënies nga kategoria dhe shkaktoi një trazirë kombëtare.

Në një nga seancat stërvitore të fillim majit, Capello pëson goditjen e rradhës: Stefano Eranio këput tendinin e Akilit të majtë dhe ky është një dëmtim që do t’i kushtonte edhe thirrjen e Sacchi-t në kombëtare për Botërorin SHBA 1994. “Do të jemi në emergjencë, por nuk do të humbas gjumin për këtë. Nëse disa gjëra bëhen të pamundshme, do të na duhet të përshtatemi”, thotë trajneri, duke komentuar skepticizmin e Desailly për kthimin prapa (“Nuk është e lehtë të kthehesh në mbrojtje pas tetë muajsh në mesfushë”). Sado absurde të duket, një nga temat më të diskutuara ka të bëjë me kurthin e pozicionit jashtë loje milanist, që është stërvitur prej vitesh për t’u aktivizuar në përputhje me ritmin e Franco Baresit. Kush do t’i mbajë frenat e mbrojtjes, tani? Dhe kush do të ngrejë dorën për të t’iu përgjigjur anësorit të rradhës?

Duhet thënë se edhe Barcelona ka problemet e saj: Romario, për shembull, është i angazhuar në një negociatë të tensionuar me kriminelët që i kanë rrëmbyer babanë më 2 maj në Rio de Janeiro dhe kërkojnë shtatë milionë dollarë për lirimin e tij. Ndërkohë, La Liga, nuk ka përfunduar ende dhe Barça është e impenjuar në ndjekje të titullit, i cili kalon edhe nga suksesi i arritur në Bernabeu më 7 maj: shënon Amor, Capello largohet i nervozuar nga stadiumi që më pas do të bëhet shtëpia e tij. «Cruijff ka një skuadër tonike, ne jemi në një moment të keq. Dhe pa dy qendërmbrojtësit tanë titullarë, nuk do të mund ta adaptojmë taktikën e pozicionit jashtë loje». Ndërkohë, në Rio, policia bastisi një kasolle dhe arrin ta lirojë babanë e Romarios, që po ruhej nga afër prej dy grave dhe një djali të vogël në pritje të rikthimit të rrëmbyesve.

Milani zhvillon një ndeshje miqësore në gjysmën e rrugës midis fundit të kampionatit dhe finales së Champions League kundër Fiorentinës së sapongjitur në Serie A: dyshja Tassotti-Desailly në qendër të mbrojtjes është aq në vështirësi sa e bën Capellon të ndryshojë gjithçka pas 37 minutash lojë, me rezultatin tashmë të kompromentuar në 2-0 për violët. Ndërkohë, ndodh një ngatërresë me UEFA-n, e cila fillimisht ngarkoi holandezin John Blankenstein për të drejtuar ndeshjes, pastaj, gjashtë ditë përpara, ndryshon mendje dhe zgjedh anglezin Philip Don për finalen.

Blankenstein do të kishte qenë shumë afër Cruyff, sipas komentatorëve keqdashës, megjithëse kronikat e atyre ditëve e motivonin ndryshimin me kërcënime me vdekje të marra nga gjyqtari i ndeshjes. Ndërsa Cruyff bën të paqartin, “Ah, po? As nuk e dija se kush ishte gjyqtari i parë”. Capello duartroket: “Një zgjedhje në kohën e duhur. Më në UEFA fund e kuptoi, pasi ua vumë në dukje, por pa bërë protesta zyrtare, se ishte më mirë të ndryshonte për të shmangur rrezikun e polemikave”. Megjithatë, nuk është hera e parë: Blankenstein ishte përcaktuar dhe zëvendësuar edhe më parë në Parma-Milan, për Superkupën e Evropës, por atëherë me kërkesë të emilianëve, duke qenë se ndeshja do të luhej në vigjilje të Ajax-Parma në Kupën e Kupave.

Pasi fitoi La Ligën në një sprint me një vetëvrasje sportive të Deportivos, e cila barazoi në shtëpi me Valencian duke humbur edhe një penallti në minutën e fundit, Cruyff i rikthehet çështjes së arbitrimit: “Kanë bërë një gabim të madh, mbi arbitrin e ri do të ketë presion të tmerrshëm”. Koeman rilançon: “E zëvendësuan sepse është holandez si unë dhe Cruyff, janë vërtet budallenj”.

Milani vazhdon të punojë shumë, testi kundër Saronno është padyshim më i lehtë se ai kundër Fiorentinës dhe mbyllet 9-2. Qendra e mbrojtjes i takon Filippo Gallit dhe Maldinit. Sa më shumë afrohet ndeshja, aq më shumë rritet tensioni. Cruijff: “Me Capellon, gjithçka fillon nga mbrojtja. Nuk më pëlqen moduli i tij; preferoja atë të Sacchit. I mungon dikush që ta organizojë atë repart dhe i kuptoj frikërat e tij, veçanërisht pasi kemi një sulm që shënon 90 gola në sezon. Pas 20 ndeshjesh pa humbje, nuk shoh pse duhet ta humbim të fundit”. Stoichkov është edhe më i drejtpërdrejtë: “Pa Baresin, nuk kanë lider; ai është kapo, si Koeman. Nëse japim gjithçka dhe Milani bën të njëjtën gjë, do të jetë një ndeshje e ekuilibruar, por në fund, do të fitojë kush ka më shumë gjasa të shënojë gola. Kam besim. Do të doja që të më mbulonte Desailly. E bëri këtë në Paris gjatë ndeshjes Francë-Bullgari, që vendosi kualifikimin tonë për Botëror dhe unë shënova. Me mbrojtësit me ngjyrë më ec gjithmonë mirë. Desailly, Boli, Aloisio, ia kam futur të gjithëve”.

Berlusconi shfaqet me helikopterin në Milanello dhe e merr mënjanë Savicevic: “Nëse vërtet je një gjeni, ma provo në Athinë”. Në konferencën e fundit për shtyp para se të nisej për në Athinë, Cruijff e quan Milanin një yll në rënie: “Dikë që të shënojë do të mund ta blejnë gjithnjë, por kriza e tyre do të vijë kur të mos e kenë më Baresin dhe diçka mund të shihet që në Athinë”. Djalli vrapon drejt riparimeve duke zgjedhur të veshë fanellën e bardhë, të njëjtën që pati veshur në Londër 1963, Barcelonë 1989 dhe Vjenë 1990. Ndërsa Monako, u mundën me fanellën kuqezi.

Romario është kërcënimi kryesor. “Ka cilësi të jashtëzakonshme teknike dhe është njeri-gol, dy gjëra që rrallë bashkohen në të njëjtin person: vetëm prania e tij i frikëson kundërshtarët. I mjafton një metër katror për t’u çliruar nga mbrojtësi, për ta kaluar dhe për të vrapuar drejt portës: realizon në 90% të topave gol dhe nëse e prekin në zonën e penalltisë, është një penallti e garantuar”, thotë Cruyff.

Michael Laudrup, i lënë jashtë kësaj ndeshjeje për shkak të rregullave që imponojnë vetëm tre lojtarë të huaj, e përshkruan kështu: “Do të çmendesha po të prekja tre topa në nëntëdhjetë minuta; do ndihesha i padobishëm. Ndërsa ai, nuk shqetësohet fare. Mendon t’i shfrytëzojë në maksimum mundësitë që ka. Nëse nuk ia del, ok”.

Braziliani flet shumë pak përpara ndeshjes, i rrëshqet vetëm një fjali: “Jam përballur edhe më parë me Milanin, kur isha te PSV; humba, por shënova. Ndërsa këtë herë po luaj për një skuadër më të fortë. Do të zbresim në fushë të vendosur për të fituar dhe do ia arrijmë”. Bakero: “Nëse janë klubi i madh që thonë duhet të kenë më shumë se njëmbëdhjetë lojtarë, mos të qajnë për mungesën e Baresit”. Koeman: “Ndoshta janë më keq se ne”. Fjala e fundit i takon sërish Cruyff: “Luajmë një futboll më të këndshëm dhe për këtë do të kemi mbështetjen edhe të tifozëve grekë. Italia? Nuk më intereson. Jam pothuajse 50 vjeç dhe dua të jetoj mirë. Në Barcelonë futbolli është një kënaqësi”.