Milan-Barcelona 4-0 (’94), kronika e një ndeshje perfekte

Është praktikisht e pamundur ta rrëfesh ndeshjen Milan-Barcelona pa u ndalur te përgatitja e gjatë që e paraprin, gati njëzet ditë paranoje në lidhje me formacionin dhe provokimet që vijnë nga Katalonja. Ndërsa gazetat përpiqen të hyjnë në kokën e Capellos, duke spekuluar për Desailly, Massaro, Simone, Boban, apo Eranio, por shigjetat e para vijnë…

Ne, për t’u përforcuar blemë Romarion, Milan bleu Desailly. E kuptoni diferencën?” – Johan Cruyff, 17 maj 1994

“Është njësoj si Rijkaard, ma ka garantuar i gjithë stafi teknik” murmurit një Silvio Berlusconi i jo shumë i keq, teksa në San Siro, po niste gjysma e dytë e një ndeshje për t’u harruar, Milan-Piacenza, në Coppa Italia: do të përfundojë 1-1, me Alessandro Orlandon që shënon për skuadrën Rossonere, plot me zëvendësues dhe lojtarë të rinj, dhe Stefano Maccoppi që shënon për miqtë. Është 10 nëntori 1993 dhe Berlusconi është skeptik, jo aq për blerjen që Milani i tij sapo ka mbyllur, por për mënyrën: ndihet i mënjanuar nga Adriano Galliani, që nuk e ka informuar për blerjen e re dhe atë nuk e bezdis asgjë më shumë sesa të ndihet i pafuqishëm.

E teksa Cavalieri ndodhet lart, në tribunë, faktikisht, drejtuesi i tij i besuar mungonte. Legjenda thotë se në atë moment ai ndodhej në një restorant, bashkë me Ariedo Braidën, pikërisht në zemër të Milanos, me qëllim që të bënte Marcel Desailly të firmoste kontratën që do ta lidhte me Milanin. Sigurisht, gazetave të ditës së nesërme, ishte Berlusconi ai që do t’u jipte titujt kryesorë gazetarëve, duke konfirmuar një farë ngurrimi për të shpenzuar miliarda në atë fazë përmbyllëse të merkatos, pjesërisht kjo edhe për shkak të vështirësive të Fininvest: “Po të mos ishte dëmtuar Boban, do të kisha kundërshtuar me shumë vendosmëri. Shpresoj që ky lojtar të mund të sjellë forcën fizike dhe personalitetin që zotëronte në mesfushë, Frank”. Përpara kamerave të Tele+, përpiqet të fshihet, duke treguar buzëqeshjen magjike që i pati hapur të gjitha dyert e botës. Por ka gjëra të tjera për të menduar ato ditë.

Dy javë më vonë, në një intervistë për të përditshmen gjeneraliste La Stampa, do të njoftojë zbritjen e tij në fushën e politikës, duke ia arritur të përziejë me sukses të vërtetën dhe gënjeshtrat, me një zgjuarsi djallëzore: “Është një mazhorancë zgjedhësish që besojnë në një sërë vlerash – tregu, sipërmarrja e lirë, toleranca, korrektesa, drejtësia, arsyeja e shëndoshë – që te partitë aktuale nuk gjejnë asnjë formë përfaqësimi”. Dhe pyetjes “po thoni se në qendër ka një boshllëk politik që duhet mbushur?” përgjigjja është lapidare: “Po. […] Si botues, nuk mund të bëhem një subjekt politik. Nuk mundem. Por duhet të them edhe se shumë më kërkojnë të përfshihem”.

Më 27 prill 1994, Silvio Berlusconi është padyshim më pak skeptik. Një muaj më parë, ka parë koalicionin e drejtuar nga partia e tij, Forza Italia, të shkatërronte Aleancën e Progresistëve të majtë; nuk e ka formuar ende qeverinë e tij të parë, domethënë, por në fund të fundit, askush nuk duket i aftë ta ndalonte formimin e saj. Dhe askush, nga lojtarët e Monakos, nuk është në gjëndje ta ndalonte kërcimin monstruoz të Desailly, i cili nga një goditje këndi e Bobanit e lançuar nga e majta, të hidhet përtej duarve të shtrira të Jean-Luc Ettori dhe të shënojë me kokë, golin e parë, të avantazhit, duke e lënë Arsene Wenger të shtangur në pankinën monegaske. Gazetat dhe revistat përpiqen të llogarisnin lartësinë e goditjes, duke e fiksuar diku midis 2.90 dhe 2.95 metrave. Është preludi i një prej ndeshjeve që kanë hyrë në historinë e futbollit botëror. Dhe pa Marcel Desailly, pa atë blerje të kripur nga Galliani, ndoshta sezoni i Milanit do të kishte marrë një kthesë tjetër.