Milan, askush s’është i fortë sa Leao: t’i numërosh golat është paaftësi

Më mirë Pelé apo Maradona? Më i fortë Messi apo CR7? Zgjedh Riverën apo Mazzolën? Secili ka renditjen e tij dhe të gjithë janë të sigurt se është ajo e duhura. Për mua Rafa Leao është futbollisti më i mirë në Serie A prej 3 vitesh, edhe pse vitin që shkoi Osimhen ishte superior ndaj tij dhe ndihmoi Napolin të fitonte skudeton, ashtu si këtë vit Lautaro po mundohet të bëjë të njëjtën gjë me Interin. Kushdo që s’është dakord duhet të mendohet mirë para se të flasë, ose më mirë të bëjë një tjetër renditje në mendje.

Rafa Leao është më i miri sepse shpik futboll, sepse arrin me trup aty ku thuajse askush nuk arrin as vetëm me mendim. Leao është një nga ata kampionë që mund të bëjë të dashurohesh me futbollin, pavarësisht nga skuadra që bën tifozllëk. Dikush që ndryshon vlerën e një skuadre, dikush që mund t’i fitojë ndeshjet edhe i vetëm dhe po të mos e fitojë një si ajo kundër Atalantës (për shkak të një penalltie “moderne”, d.m.th. qesharake) atëherë i quhet faj dhe jo një pishman.

Kush e mat Leaon me numrin e golave ​​të shënuar nuk ka kuptuar asgjë nga talenti i tij, paksa si ata që guxojnë ta krahasojnë me Balotellin. Apo si ata që i numëronin ditët pa gola çdo javë, duke harruar gjithçka tjetër që bën në lojë ndërkohë dhe nuk flasin fare për kontekstin teknik ku ai luan dhe që vazhdon të mos jetë në favor të tij.

Prej kohësh themi se Leao është i vetmi futbollist në botë që mund të krahasohet me Mbappe dhe tifozët e Milanit shpresojnë që PSG të mos përqëndrohet tek ai verën e ardhshme. Do të ishte mëkat që skuadra e Milanit të humbiste një kampion të tillë pa e parë dhe pa ia shijuar ende vlerën maksimale. Pak më pak mëkat për klubin e Milanit, i cili me siguri do të fitonte një mal me para.

Muajt ​​e fundit e kanë sharë për gjithçka: se nuk përpiqet mjaftueshëm, sepse buzëqesh gjithnjë dhe qesh shumë, sepse shpërqendrohet jashtë fushave të futbollit, sepse rrezikon me kthesat me thembër, shumë, shumë. Sa janë ata që kanë pyetur vetveten nëse Leao është stërvitur dhe përdorur në mënyrën më të mirë të mundshme?

I zoti qe Boban në zgjedhjen te Lille më 2019 dhe për mbrojtjen nga ata që e shihnin si një tjetër Niang. Leao shpërtheu në vitin e skudetos, duke bërë të mbërrije pikërisht në aksin e tij bashkë me Theo Hernandez, e famshja “topin Leaos”, pra skema e titullit, ende edhe sot arma më efektive e Milanit. Por mjerë ta thuash, sepse korret krah Piolit të shpjegojnë se si Leao nuk ka vazhdimësi (ç’do të thotë kjo, çfarë është vazhdimësia?), se si nuk luan gjithmonë si kundër Atalantës, aq më tepër që shënon ende shumë pak.

Ndërkaq, kujtojmë se po flasim për një lojtar sulmues dhe jo për një qendërsulmues. Ndërkohë, në një sezon në të cilin objektivisht ka shënuar më pak se në të kaluarën, golat janë vetëm 9 (përfshirë edhe kupat) dhe asistimet janë 8. Edhe Vinicius jr, i cili luan për një farë Real Madridi të një farë Ancelotti dhe jo për Milanin me Piolin, deri më tani ka shënuar 12, me 7 asistime dhe askujt nuk i shkon mendja ta vërë në dyshim vlerën e tij, askush nuk e vlerëson për numrin e golave ​​të shënuar.

Lautaro Martinez po kalon një sezon të jashtëzakonshëm. Është në formë shumë të mirë dhe ndjehet shumë i fortë, në një ekip që shumëkush e konsideron OK. Ndërkohë që jemi në fund të shkurtit dhe Milani është ende një kantier. Lautaro është ingranazhi qendror në mekanizmin e Inzaghit dhe në fazën e zbatimit ai përfiton nga loja kolektive e Interit, ndërsa Leao po bën gjithçka i vetëm, në një Milan që pas 6 muajsh nuk ka zgjedhur ende kopjonin e tij.