Mëkati origjinal i rreshterit Sergio

Një manifest i vërtetë gabimesh dhe lëshimesh. Sergio ka sjellë një shpërthim tensionesh. Merkato: nëse klubi tërhiqet, është fundi

Nuk ka justifikime, nuk ka shpjegime të kushedi të çfarë lloji, nuk ka alibi për të na treguar. Ajo që ndodhi në Zagreb ishte manifesti fatkeq i këtij sezoni milanist që zvarritet gabim pas gabimi, që nga zgjedhja e trajnerit të parë dhe të dytë, korrigjim pas korrigjimi dhe zgjedhjesh bazë të gabuara pas zgjedhjeve të gabuara (merkato). Si mund ta shpjegojmë gabimin e rëndë të bërë nga Matteo Gabbia, i cili pasi ngatërrohet me një top të padëmshëm, i dhuron golin e parë një Dinamoje të padëmshme? Vetëm dhe vetëm me një vëzhgim bazë: sepse tek ai edhe në pjesën tjetër të skuadrës, veçanërisht në pjesën e parë, ka një presion të tillë saqë shtyp këdo e për ta çuar që edhe një djalë serioz dhe të vëmendshëm si Gabbia të bëjë një gabim kaq të madh dhe të pashpjegueshëm.

Si mund të shpjegohet harakiri tjetër i Musah, që shkakton dy faulle, të kota, brenda dhjetë minutash, duke ‘fituar’ kësisoj kartonin e kuq dhe duke e lënë skuadrën e tij me dhjetë vetë, e duke i dënuar kështu me humbje? Për këtë pyetje ka vetëm një përgjigje: brishtësia nervore e një grupi të papërgatitur për t’u përballur me situata të këtij lloji e që reagon në mënyrë të paqartë dhe nervoze që në minutat e para (protestat e Pulisic ishin shenja e parë). Mirë kaq, por pastaj vjen edhe arbitri që i mohon Leaos penalltinë, të pastër fare, por në atë moment më e keqja pati ndodhur tashmë. Dhe kështu Milani, pabesueshmërisht i shtyrë drejt kualifikimit në 8 të parat e Evropës përpara ndeshjes, rrëshqet në vendin e 13-të dhe dënohet me një derbi të mundshëm italian me Juventusin e Thiago Mottë-s që do t’u heqë vite nga jeta shumë tifozëve.

Në këtë pikë duhet të pyesim veten me shumë realizëm: çfarë i ka dhënë Sergio Conceiçao këtij Milani në këto pak ditë në dispozicion, me shumë pak seanca stërvitore (rreth dhjetë në total)? Duke gjykuar nga faktet e renditura, duhet nisur nga seria e përmbysjeve pas disa nisjeve katastrofike dhe Superkupës së Riadit që nuk mund të përfundojë në harresë, por për sa i përket futbollit të organizuar dhe ekuilibrit taktik, është pothuajse asgjë. Me tepricën e nervozizmit, të transmetuar edhe nga qëndrimet e tij, që jo gjithmonë është një aleat i mirë në shërimin e një grupi të rinjsh të mbetur pa drejtues. Tani Milani po përgatitet për një shkurt makthi, me Kupën e Italisë (Roma), më pas rikuperimin me Bolonjën, më pas dy ndeshjet e playoffit të Champions league dhe pas pak orësh derbin nga i cili mund edhe të dalë me kocka të thyera përfundimisht.

Jam kurioz të shoh se si do të reagojë klubi në merkato, sepse duke pasur parasysh lajmet për Gimenez që u tërheq nga ndeshja kundër Lille për shkak të dëmtimit, nuk do të jetë një detaj i parëndësishëm. Ose do të japë prova se beson ende në punën e zonës së tij teknike (Ibrahimovic dhe Moncada) apo nëse në vend të kësaj do të ngrëjë rremat lart, do të jetë vetëm një skenar përpara, që është humbja totale e të gjithë tifozëve, duke u dhënë dorë atyre që pretendojnë se ana sportive e klubit nuk i intereson më askujt. Dhe këtu shihet se kush ka aftësitë për të drejtuar një skuadër si Milani dhe kush është thjesht një menaxher dhe pronar praktikant.