Maignan, për gëzimin e tifozëve. Allegri, magjistar. Çfarë do të ndodhë në janar? Makthi i Perth gjithnjë e më afër​

Kampionat tërheqës, emocionues, i paqartë dhe pasionant. Akoma më i bukur sepse Milani është aty, si protagonist.​

Tifozët rossonerë janë të lumtur për shumë arsye: për fitorët, shpesh pas sfidash të drithëruese; për pozicionin në klasifikim; për punën e Allegrit, magjistarit, që po e transformon Leaon në një sulmues modern dhe të pamëshirshëm; për rritjen teknike dhe mendore të mbrojtësve; por mbi të gjitha për rikthimin e asaj atmosfere magjike të Scudettos të fundit.​

E sheh në fytyrat e lumtura të kaq shumë tifozëve, të mbështjellë me shallet e tyre rossonere, që hyjnë në San Siro, që presin me sytë katër fillimin e ndeshjes, që entuziazmohen nga pritjet spektakolare të Mike Maignan.​

Një rritje e kujdesshme që do ta kishte dashur ta immortalizonte fotografi i madh Henri Cartier-Bresson, i quajtur “Syri i shekullit”, që do ta kishte lartësuar penën e Homerit, të Emilio Salgar, të Jules Verne, por mbi të gjitha të Kalliope-së, Muzës së poezisë elegjike.​

Tifozët e Milanit mendojnë se kanë parë të pamundurën kur juventini Gatti gjuante nga një metër, duke nxjerrë në pah reaktivitetin e portierit milanez, që u përsërit në penalltinë e Dybala.​

Pastaj ende në topin e Hernani, që mbiu papritmas nga nëntoka e Tardinit si hijet e një “Thriller”-i.

Në goditjen nga pika e penalltisë së specialistit Çalhanoğlu, me pritje të dyfishtë. Për t’u sublimuar më në fund në kokën e Gila.​

Një pritje në kufijtë e realitetit, një ndërhyrje që kapërceu çdo ligj njerëzor të balistikës, e kuptuar si studim i lëvizjes së një trupi të hedhur në hapësirë.​

Është e vështirë ta mendosh, është frustruese ta imagjinosh, është e patolerueshme ta konsiderosh. Portieri, sot më i fortë në botë, duke vazhduar të mbrojë me krenari dhe pasion portën e Milanit, pas 30 ditësh mund të firmosë me një klub tjetër.​

I fyer, i zemëruar, i frustruar nga sjellja e klubit ndaj tij. Ndaj një profesionisti të madh, i cili një vit më parë, ishte gati të firmoste, që kurrë nuk do të donte të linte një botë që aq shumë e do, por që me të drejtë konsideron se dinjiteti vlen më shumë se pesë milionë euro.​

Po përpiqet Allegri, shokët e skuadrës po mundohet ta bindin, por nëse nuk vijnë faljet e krerëve, me vështirësi do të dojë të vazhdojë me ata që konsideron se e kanë fyer.​

Trajneri livornez ka të ngjarë ta ketë mësuar tashmë atë që po rrjedh nga kati i katërt i Casa Milan.​

Pa shitje –më mirë të flasim qartë, pa shitjen e Gimenez – nuk do të ketë investime në merkato, përveç ndoshta ndonjë mundësie me pagë të ulët. Akoma i njëjti gabim. Kurrë nuk mësohet ndryshimi mes taktikës dhe strategjisë.​

Një shpenzim në merkaton e dimrit mund të kthehet në investim, me kualifikimin në Champions League.​

Një kursim tani do të bëhej një humbje e rëndë nëse jashtë Kupës. Një mëkat vdekprurës edhe për fitimin e Scudettos të njëzetë, që, me një skuadër më të fortë në cilësi dhe numër, nga ëndërr e pabesueshme mund të kthehet në realitet entuziast.​

Le t’i shohim gjërat të shkojnë, pra, me shpresën se gabojmë. Ndoshta – përsëris, pa largimin e Gimenez – nuk do të ketë asnjë ndihmë për Allegrin, që po ngjitet në klasifikim me grupin e tij të djemve, të guximshëm dhe të luftëtarë, si ata të rrugës Paal.​

Me shpresën se alternativat në pankinë mund të shtohen shpejt, duke e ndihmuar në momentet e vështirësive. Hendeku megjithatë duket ende i lartë mes titullarëve dhe të tjerëve, më pak të përdorur.​

Gjatë javës, siç shkruan Il Corriere della Sera, Lega, pas marrjes së dritës jeshile nga federatat australiane dhe aziatike, nga Figc dhe Uefa, do t’i dërgohet një letër Fifa-s.​

Pastaj, deri në dhjetor, do të merret vesh nëse Milani do të luajë më 8 shkurt në Perth, në fushë neutrale, me 22 orë në avion, me një diferencë prej 7 orësh, me klimë të kundërt, ndaj Como, konkurrente direkte për zonat e larta të klasifikimit.​

Për të përballuar pastaj, pak ditë pas kthimit në Milano, transferten në Pisa.​

Me pesë ose gjashtë milionë, megjithatë thelbësorë, në derrkuc!​

Citoj Rabiot: “ËSHTË NJË ÇMENDURI! ËSHTË NJË VENDIM ABSURD!”