Nuk mund të flitet vërtet për hakmarrje, sepse një gjë është të luash për një trofe dhe një tjetër të luash një ndeshje kampionati, por ndërkohë, ka kënaqësinë ta fusë në telashe Bolonjën – tre pikë në tre ndeshje është një pjatë padyshim e dobët për huqet e emilianëve – dhe, mbi të gjitha, admiron afreskun e parë të Modricit Rossoner.
Një gol që vlen tri pikë jetësore dhe – nuk është e nevojë të thuhet – një standing ovation në San Siro. Historia ndryshon: është mbreti që i shërben popullit të tij në një ndeshje me një pjesë të parë të ngadaltë dhe një pjesë të dytë në të cilën gjithçka ndodhi dhe e gjitha në stilin Rossoner.
Një gol, dy shtylla, gola të humbur, një penallti fillimisht e dhënë dhe më pas e anuluar pas një VAR-i, tamam var, që rezultoi në përjashtimin e Allegrit, që hoqi edhe xhaketën – déjà vu juventin – dhe që nuk arriti asfare ta kontrollonte veten në ato momente.
Lexo më shumë
Edhe sepse, mes gjithë këtij kaosi, ndeshja vazhdonte të qëndronte në pikëpyetje, në një 1-0 për Rossonerët dhe tensioni arriti kulmin.
Sidoqoftë, një fitore e merituar për Rossonerët, të cilët goditën tri herë shtyllën dhe shpërdoruan shumë përpara portës kundër një Bolonje pak të kthjellët dhe, mbi të gjitha, e nënshtruar në aspektin e qëndrimit. Por mund të kishte përfunduar në një pusi.
ZGHEDHJET — Allegri konfirmoi përshtypjet e ditëve të fundit, duke vendosur Loftus-Cheek pas Gimenez (dhe me Pulisic në stol): 3-5-1-1, pra, me një mesfushë deluxe, me Modric në qendër dhe Rabiot gjysëmanësor i majtë. Në mbrojtje, treshja e zakonshme: për De Winter hapësirë në pjesën e dytë. Italiano — pa Holm, Casale, Pobega, Sulemana dhe Immobile — vendosi Fabbian pas Castro dhe zgjodhi Lucumi e Heggem si dyshen qendrore.
PASTËRTI DHE EFIKASITET — Prioriteti i Fabbian, me gjithë respektin për të shkretin Castro, ishte i qartë që nga minutat e para: t’i ngjithej si hije Modric dhe të përpiqej t’ia bllokonte të gjitha linjat e kalimeve. Një detyrë e vështirë, nga momenti që kroati, ndryshe nga herët e tjera, shpesh dhe me dëshirë ngrihej shumë metra, deri në treçerek fushe, për të rritur opsionet sulmuese. Dhe kështu ndodhi.
Përgjatë gjysmë orës së parë, Milani rezultoi të ishte totalisht i pakuptueshëm për Rossoblutë, sepse i mbyllte aksionet me lojtarë të ndryshëm, duke ndryshuar skenarin pa dhënë ndonjë pikë referimi. Një xhoro me top, ndoshta jo të shpejta, por të pastra dhe efektive, me të gjithë që zinin hapësirat e duhura. Rezultati: Në 24 minutat e para, Djalli u bë i rrezikshëm me Rabiot, Modric, Gimenez , Loftus-Cheek dhe Estupinan (i cili goditi edhe shtyllën).
Pesë lojtarë të ndryshëm të vunë në kushtet për të dëmtuar kundërshtarin. Çfarë spikati më shumë? Ishte një fazë sulmuese e pjekur dhe e menaxhuar kryesisht nëpërmjet rrugëve qendrore, sepse ishte në mesfushë që Rossonerët bënë diferencën në pjesën e parë: Modric duke krijuar, Rabiot duke hyrë dhe Fofana duke mbajtur një sy të ndaj kundërsulmeve të mundshme të kundërshtarëve.
Bologna hasi vështirësi për t’u çliruar nga morsa e Djallit në zemër të fushës. Shumë e ngadaltë në ndërtimin e aksioneve, Fabbian sakrifikoi për të mbajtur Modric, Ferguson dhe Freuler, pre të lehta për Rabiot dhe Fofana.
Emilianët, në fakt, u përpoqën të depërtonin, veçanërisht në krahë, e madje arritën t’ia behnin në zonën e penalltisë Rossonere disa herë, por nuk arritën të gjenin depërtimin vendimtar. Pas 15 minutash loje, goli i anuluar me të drejtë nga Cambiaghi për pozicion jashtë loje.
MAIGNAN OUT — Problemi i Milanit ishte se rreth gjysmë orës së parë, u lodh. Dukeshin gjithnjë e më i lehtë, si një soufflé në kolaps. Një sinjal që Bologna nuk e kuptoi dhe s’ia arriti ta shfrytëzonte, duke rezultuar në një ndeshje tmerrësisht të mërzitshme.
Pjesa e dytë filloi me De Winter në vend të Pavlovic dhe me emilianët u përpoqën të ngrinin nivelin. Por pa qenë shumë të bindur, sikur të ishin të detyruar ta merrnin këtë rol.
Pas dhjetë minutash, lajme të këqija pranë zonës Rossonere: Maignan ulet dhe ngre flamurin e bardhë. Problem në pulpën e djathtë. Mike jashtë, Terracciano ndërsa. Ndjenjat e këqija u zhdukën papritur në orën e fundit, kur Hirësia e Tij Modric, u ul në fronin Rossoner. Loftus-Cheek menaxhon me shumë mençuri një kundërsulm, duke ia pasuar Saelemaekers, i cili e kalon topin te Luka gjatë vrapimit në qendër të zonës (me Fabbianin që mbeti veç duke parë): goditje e saktë me të djathtën e gjithë San Siro në këmbë, duke duartrokitur.
Në atë pikë, ndeshja zhvillohet vetëm në një drejtim dhe Bolonja hap rrugën, të cilën Milani nuk arrin ta shfrytëzojë si duhet. Së pari, një shtyllë e Ricci (68′), pastaj Gimenez humbi një shans të artë për të shënuar një për një me Skorupskin (71′), dhe, i pakënaqur, e përsërit gabimin edhe disa minuta më vonë, duke goditur shtyllën pasi humbi kohën e duhur.
Në pesë minutat e fundit, gjithçka ndodhi. I sapohyri në fushë Nkunku fiton një penallti, por që arbitri Marcenaro më pas e anullon.
Një episod që ia hoqi truein Allegrit: hedh xhaketën tej dhe bën një gjest të vrazhdë ndaj gjyqtarit dhe gjyqtarit të katërt. Ndëshkohet me të kuq, por tre pikët janë në xhep dhe Milani është në përmirësim evident. Në këtë kontekst, kartoni i kuq është një ndëshkim i pranueshëm…
