Në San Siro kanë zbritur dhjetëra yje, por jo të gjithë kanë lënë gjurmë që mbeten të paharrueshme.
Një prej atyre emrave është Leonardo Nascimento de Araújo – braziliani i qetë, i rafinuar, që nuk e kapi kurrë vëmendjen me fjalë të mëdha, por me mënyrën se si prekte topin, si e qetësonte lojën dhe si i jepte Milanit një dimension ndryshe.
Nga Parisi për të fituar zemrën e Milanit
Ishte vera e 1997-ës kur Leonardo mbërriti nga Paris Saint-Germain. Nuk ishte një blerje e bujshme si ato që trondisin titujt e gazetave, por tifozët kuqezi shumë shpejt kuptuan se në fushë po hynte një lojtar me klasë të veçantë.
Lexo më shumë
Në dhomat e zhveshjes gjeti Paolo Maldinin, ikonën e përjetshme, Franco Baresin, liderin e mbrojtjes, Demetrio Albertinin, motorin e mesfushës, si dhe sulmuesin George Weah, “topin e artë” të Milanit.
Në vitet që pasuan do të ndante fushën edhe me Andriy Shevchenkon dhe Rui Costën. Ishte një skuadër e përzier me legjenda e yje në ngjitje – dhe Leonardo, me stilin e tij, u fut natyrshëm mes tyre.
Pesë vite me fanellën kuqezi
Nga 1997 deri në 2001 dhe më pas në rikthimin e 2002–2003, Leonardo e mbajti mbi supe fanellën e Milanit në më shumë se 100 ndeshje. Momenti i artë mbetet titulli i Serie A në sezonin 1998/99, një trofe i madh që e ktheu Milanin në krye pas një periudhe të vështirë.
Leonardo nuk ishte lojtari i golave të shumtë, por ishte ai që e bënte skuadrën të frymonte. Me një prekje të topit dinte të hapte lojën, të jepte siguri në krahun e majtë dhe të kthente presionin në qetësi. Në një Serie A të mbushur me forca të pamëshirshme, braziliani i qetë u bë një element i çmuar për një ekip që kërkonte gjithmonë përsosmëri.
Atmosfera e Scudettos 1999
Në majin e vitit 1999, San Siro shpërtheu në festë. Pas viteve të pritjes, Milan ngriti Scudetton, dhe Leonardo ishte aty, duke ndarë fushën me Maldinin, Costacurtën e Shevchenkon që sapo kishte mbërritur. Tifozët kuqezi ende kujtojnë atë ndjesi: det me flamuj, banderola të kuqe e të zeza që valëviteshin, brohoritje që tundnin stadiumin.
Në atë skuadër ku përziheshin legjendat italiane me talentet e huaja, Leonardo ishte një simbol i elegancës dhe qetësisë. Ai nuk ishte lojtari që të rrëzonte me fuqi, por ai që të rrëmbenin me finesë – një brazilian që fliste gjuhën e futbollit kuqezi.
Lamtumira me San Siron
Në 2001, Leonardo vendosi të rikthehej në Brazil, por Milani e kishte lënë një gjurmë të pashlyeshme në jetën e tij. Vetëm një vit më pas u rikthye përsëri në Milano për sezonin 2002–2003, duke zgjedhur të mbyllte aty kapitullin e futbollit profesionist. Nuk mund të kishte një skenë më të madhe për një fund të tillë – një karrierë që mbyllet në një tempull si San Siro, përballë një tifozerie që e kishte pranuar si të vetin.
Nga fusha te pankina
Leonardo nuk mund të ndahej nga kuqezinjtë. Pas tërheqjes, ai mbeti pranë klubit dhe në 2008 mori rolin e drejtorit teknik. Një vit më pas, jeta i rezervoi një sfidë të papritur: stolin e parë të skuadrës, pas largimit të Carlo Ancelottit.
Sezoni i tij si trajner (2009–2010) nuk solli tituj, por dha momente krenarie dhe emocione të forta. Megjithatë, marrëdhënia e tensionuar me presidentin Silvio Berlusconi e bëri të pamundur vazhdimin.
“Tradhëtia” ndaj Milanit, një zgjedhje e guximshme
Në fund të vitit 2010, Leonardo mori një vendim që tronditi tifozët kuqezi: pranoi të drejtonte Interin, rivalin historik. Me zikaltërit fitoi Coppa Italia (2011), duke provuar se sharmi dhe inteligjenca e tij nuk njihnin ngjyra.
Paris, një histori tjetër suksesi
Pas eksperiencës italiane, rruga e tij vazhdoi te Paris Saint-Germain, ku si drejtor sportiv u bë një nga arkitektët e epokës së re. Me të në prapaskenë, PSG solli emra si Ibrahimović, Thiago Silva dhe më vonë Lionel Messi, duke u shndërruar në një superfuqi europiane.
Leonardo dhe zemra kuqezi
Për tifozët e Milanit, Leonardo nuk është vetëm një emër në listën e gjatë të lojtarëve e trajnerëve. Ai është një kujtim i ëmbël i viteve kur futbolli ishte më i pastër, më teknik, më romantik.
- Lojtar që fitoi Scudetton (1999)
- Drejtor teknik që ndërtoi projekte të reja
- Trajner që mori përsipër barrën e një epoke pas Ancelottit
Edhe pse rrugët më pas e çuan te rivalët dhe në Paris, lidhja e tij me fanellën kuqezi nuk është këputur kurrë. Sepse për ata që e panë të luante, Leonardo do të mbetet gjithmonë braziliani që pushtoi zemrën e San Siros dhe i dha shpirt Milanit.
