Letër dashurisë për bastionin e fundit të milanizmit. Që i thotë lamtumirë Milanit pas gjashtë vitesh të mbushura plot: një letër plot dashuri për luftëtarin tonë franko-katalan. Pas gjashtë sezonesh të paharrueshme, i thotë lamtumirë Milanit. Një letër plot mirënjohje dhe pasion atë që shkroi një faqe të pashlyeshme në historinë e Djallit
Ka lamtumira që nuk bëjnë zhurmë nga jashtë, por lënë një jehonë të fuqishme brenda. E jotja, Theo, nuk është thjesht një lamtumirë e çfarëdoshme: është mbyllja e një kapitulli legjendar, i destinuar të mbetet përgjithmonë midis faqeve më të bukura të Historisë së Milanit.
Mirupafshim Theo, ti përfaqësove Milanizmin
Lexo më shumë
Erdhe i ri, i vrullshëm, i uritur. U bëre simbol, një lider, një burrë. Në çdo hap të shpërthimeve të tua në krah kishte diçka primorfiale: energji e pastër, instinkt, krenari.
Ndoshta ishte ai zjarr i lashtë, gjaku katalan i stërgjyshit tënd nga Girona, që nuk rreshti kurrë së pulsuari në venat e tua. Një krenari e heshtur, por e palëkundur që nuk do të ulet kurrë. Siç shkruante Honore de Balzac:
“Është një jetë e tërë në një orë dashurie”.
Me ty, Theo, ne përjetuam aq shumë orë dashurie. Dhe secila na i la zemrat plot.
Kalorësi ynë Rossoner
Ti ishe shumë më tepër sesa një mbrojtës anësor. Ti ishe shigjeta jonë, uragani ynë, Kalorësi ynë Rossoner. Një vrapues mitik, gjysmë stuhi dhe gjysmë poezi. Një luftëtar me zemër franceze dhe një shpirt rebel.
Golat e tu – kundër Udineses, Atalantës, Lazios – janë tashmë të skalitur në Kujtesën tonë. Secili prej golave të tu ishte një himn dashurie për fanellën, një sprint me zemrën në dorë. Në 262 ndeshje zyrtare me Milan, shënove 34 gola: një shifër impresionuese për një mbrojtës, që të shënjtëron si mbrojtësi i dytë më profilaktik në historinë Rossonere, pas Aldo Malderës dhe përpara legjendave si Paolo Maldini e Franco Baresi.
Çdo gol i yti ishte një vepër arti. Çdo shpërthim i yti, një deklaratë përkatësie. E shkrove emrin tënd në Legjendë, me grintë dhe poezi.
Edhe në momente të vështira, ishe aty
Sezoni i fundit nuk ishte më i ndritshmi. Por edhe aty, ti Theo, nuk mungove kurrë, vërtet. Dashuria matet edhe në ditët e errëta. Dhe ne të kemi dashur në fluturimet e tua, por të kemi respektuar edhe në heshtjet e tua. Siç shkruante sërish Balzak:
“Ka njerëz që kanë vdekur dhe të cilët ende ndiej se duan”.
Dhe ne, edhe nën diellin e Arabisë Saudite, do ta dimë se një pjesë e zemrës tënde do ta dojë gjithmonë Milanin.
Tani shko, Theo, por qëndro me ne
Te Al Hilal do të sjellësh shpejtësinë tënde marramendëse, shpirtin tënd të pathyeshëm, etjen tënde për fitore. Ne nuk të gjykojmë. Na vjen keq, sigurisht. Por jemi krenarë. Dhe mirënjohës.
Sepse kudo që të shkosh, një pjesë e jotja do të jetë përgjithmonë Rossonere.
Do të na mungosh, Theo. Por do të të presim. Siç bëhet me atë që ka dhënë gjithçka dhe ke dashur vërtet.
Emri yt është gdhendur në historinë e Milanit
Ti fitove një Scudetto mitike, një Superkupë të mrekullueshme italiane dhe – më e rëndësishmja – i riktheve krenarinë dhe identitetin një skuadre në kërkim të vetvetes. Luajte me shpirt dhe me zemër. Vrapoje sikur fasha anësore të ishte një zgjatim i shpirtit tënd. Dhe e bëre gjithmonë, me krenari.
Emri yt është gdhendur në Kujtesën tonë. Dhe kur të kthehesh, ndonjëherë, në San Siro, stadiumi do të ngrihet në këmbë. Sepse Milani, pavarësisht kohëve dhe formalizmave, nuk i harron kurrë ata që i dhuruar emocion, gjak dhe përkatësi.
Rrugë të mbarë Theo: Gjithmonë një nga ne
