Katër vjet Pioli, nga Normal One në “revolucionarist”

Sot Stefano Pioli mbush plot katër vite në pankinën e Milanit. Katër vite në të cilat ka ndodhur gjithçka, në të mirë e në të keq, por që në veçanti e kanë kthyer skuadrën kuqezi në nivelet që meritonte dhe që historia ia imponon. Sot Pioli, i ardhur thuajse si hije, është ndër teknikët që eksperimenton më shumë.

Normal One

Ardhja e Piolit në atë të ftohtë – më shumë për moralin e atij Milani sesa për klimën – më 9 tetor 2019 nuk u prit me ndonjë entuziazëm të madh nga bota kuqezi, që, pas dështimit të Giampaolos, priste një trajner që të mund ta rikthente më në fund Milanin në vendin e tij. Aso kohe, siç na kujtohet të gjithëve, trajneri përkufizohej si një normalizues, si një që dinte të drejtonte një organikë me një dozë të mirë talenti. Megjithatë, që nga periudha pas lockdown e këtej, Milani është rritur e rritur dhe bashkë me të edhe trajneri i tij: me humbje, (humbja 5-0 kundër Bergamos, derbet e humbur kundër Contes) por edhe me suksese të mëdha (4-2 kundër Juves). E kështu Pioli u bë njeriu i fatit në casa Milan, njeriu i rikthimit në Europën që ka rëndësi. Sezonin e mepasshëm, njeriu i skudetos së nëntëmbëdhjetë. Sezonin e kaluar, njeriu që u rikthye në gjysmëfinale të Champions. Një rrugëtim jo pa rrëzime të forta, por gjithmonë me një rrugë ringjallëse dhe ringritëse.

Revolucionaristi

Gjatë këtyre katër viteve kemi parë pra revolucionarin Pioli ose siç e quajnë sot Piolin transformator. Trajneri i kuqezinjve di të përshtatet me situatat taktike dhe psikologjike që i krijohen organikës së drejtuar prej tij. Jo pa vështirësi: vitin e kaluar u desh i gjithë janari përpara se të kalonte në 3-5-2 të zgjedhur për t’i rikthyer sigurinë mbrojtjes së ekipit.

Por këtë vit ‘revolucionaristi’ Pioli duket se ka arritur kulmin. Me një skuadër mbi të cilën ka pasur një ndikim të madh përsa i përket zgjedhjeve, si dhe me më shumë zgjidhje, trajneri nuk qëndron i mbyllur vetëm në modulin 4-3-3 që sigurisht është rreshtimi i tij i preferuar. Kundër Veronës ai realizoi një 3-4-3 të paprecedentë duke përdorur Musah si mbrojtës krahu, në mungesë të tre prej katër mbrojtësve anësorë në skuadër. Në pjesën e dytë në Dortmund iu rikthye 4-2-3-1 për fundin e ndeshjes e nëse nuk do të kishte qenë mungesa e saktësisë së sulmuesve, kuqezinjtë tani do të kishin katër pikë. Edhe në Genoa të shtunën, në përpjekje për të rrëzuar murin e Grifones, Pioli e ridizenjoi ekipin me dy sulmues të afërt me njëri-tjetrin dhe me formacionin 4-2-4. Me pak fjalë, një Pioli që ndryshon, eksperimenton dhe guxon gjithmonë.