E kështu gjendemi të detyruar të rrëfejmë historinë e një tjetër dështimi të Milanit, ndeshjen e zakonshme të përgatitur keq e të luajtur edhe më keq nga një grup që për disa kohsh arrin të jetë efikas vetëm me fjalë: mëkat i vërtetë, pasi në futboll, e vetmja gjë që ka rëndësi janë 90 minutat në fushë.
Për të tretin vit rresht, Milani i RedBird dhe Gerry Cardinales e përfundon sezonin në një mënyrë shkatërrimtare: derbi i Champions League në gjysmëfinale i humbur në mënyrë poshtëruese, një figurë që s’mund të përshkruhet në Europa League kundër Romës modeste të De Rossit dhe një trofe i humbur kundër një Bolonje që nuk fitonte prej 51 vjetësh. Tre vite, tre “tragjedi” sportive që i lënë tifozët pa fjalë. Mirëpo më e keqja, është se ky nuk është aspekti më i rëndë.
Milani i Cardinales është një Milan që në kohë ka humbur shpirtin, identitetin dhe ndjenjën e përkatësisë. Që nga përzënia e Maldinit (e përjetuar pothuajse si një ngjarje për t’u festuar), gjithçka që frikësoheshe se mund të ndodhte ka ndodhur vërtetë. E kujt i duhet stadiumi plot, për shitjet rekord në merchandising dhe se si fanellat e treta dhe të katërta sjellin arkëtime rekord. Flitet për një stadium të ri (por vetëm flitet), flitet për pionierizëm futbollistik dhe metodologji inovative. Por, megjithatë, Milani që fitoi Skudeton, i Cardinales, pas tre vitesh, e gjen veten të vendin e tetë në renditje, jashtë Champions League, me poshtërimin sportiv të rradhës të pësuar dhe me një tifozeri që nuk mund të durojë më të shohë Scaronin dhe Furlanin e rradhës që përfaqësojnë SKUADRËN E TYRE.
