Pokeri në Udine të premten mbrëma i ka shtuar, madje shumë, keqardhjet për sezonin që po mbyllet, me një ndjenjë hidhërimi që na ka mbetur përgjatë gjithë fundjavës. Sepse një Milan kaq të tonik, qoftë në këmbë ashtu edhe në mendjen, nuk shihej prej shumë, shumë kohësh. Thjeshtësia me të cilën skuadra kalëroi Udinezen ishte ajo që do të donim të shihnim në shumë ndeshje të tjera, sepse ky Milan, edhe pse ende me disa mangësi, është një skuadër e fortë, që me një qetësi më të madhe që prej fillimit të vitit mund t’ia kishte zënë kokën lehtë me derë Interit dhe Napolit, për të luajtur Scudetton.
Por mendja bën gjithçka në këto ambjente dhe kjo u dëshmua nga përshtatja e menjëhershme me 3-4-2-1-in, prej të gjithë lojtarëve të përfshirë. Dhe janë vetë futbollistët që flasin gjithnjë e më shpesh për aspektin mendor. Sepse, në fund të fundit, nuk ka kuptim t’i sillesh rrotull, është që prej verës së shkuar që ka pasur një ndjenjë të fortë papërfunduese brenda Milanellos, që kur nisën të përfliteshin emra të nivelit të dytë-tretë-katërt për pankinën e pas Piolit. Tani është koha për ta mbyllur këtë vit të shëmtuar me një notë të lartë dhe kalimi në një mbrojtje me tre, me këta interpretë, mund të jetë i përhershëm, deri në fund të sezonit. Tomori, Gabbia e mbi të gjitha Pavloviç, u shfaqën në vetën e tyre, Jimenez dhe Theo Hernandez u zhvendosën përpara me më shumë besim dhe me shpinë të mbuluar, Fofana dhe Reijnders rifituan si me magji formën e tyre ashtu siç edhe Leao e Pulisic, pasi gjetën koordinatat mes tyre, lëviznin nëpër fushë siç nuk e kishim parë prej një kohë shumë të gjatë.
