Ka emra në futboll që shkojnë përtej statistikave, përtej trofeve, përtej ndeshjeve të luajtura. Për Milanin, ai emër është Franco Baresi.
Kur mendon për të, nuk sheh thjesht një mbrojtës të madh. Sheh një figurë që mishëronte gjithë frymën e klubit: përulësinë, vendosmërinë, besnikërinë e pakushtëzuar dhe krenarinë e të veshurit fanellën kuqezi.
Djaloshi që nuk u largua kurrë nga shtëpia Milan
Franco Baresi erdhi në Milano si një djalë i brishtë nga Travagliato, dhe Milani u bë shtëpia e tij e vetme. Ai debutoi në vitin 1977 dhe që nga ajo ditë vendosi të mos shikonte asnjëherë prapa. Edhe kur Milani ra në Serie B, edhe kur pasiguritë e mëdha rrethuan klubin, ai nuk u tundua të largohej. Përkundrazi, zgjodhi të qëndronte dhe të luftonte.
Lexo më shumë
Kjo besnikëri e bëri atë ndryshe. Në një botë futbolli ku lavdia shpesh blihet me para, Baresi vendosi të ishte një shtyllë e pandryshueshme, një gur themeli.
Kapiteni i heshtur
Nuk ishte njeriu i fjalëve të mëdha. Nuk kishte nevojë për gjeste teatrale. Mjaftonte një vështrim, një lëvizje, një kthim koke për t’i dhënë sinjal gjithë mbrojtjes. Në fushë ai ishte dirigjenti i heshtur i një orkestre të madhe. Maldini, Costacurta, Tassotti – të gjithë ndjenin praninë e tij si një busull që tregonte gjithmonë drejtimin e duhur.
Me Baresin në krye, Milani i Sacchi-t dhe Capello-s u kthye në mit. Ai nuk ishte vetëm kapiteni që ngrinte trofetë, por edhe njeriu që siguronte se skuadra kishte gjithmonë shpirt.
Një karrierë e shënjuar nga sakrifica
Franco Baresi nuk ishte futbollisti i reklamave. Nuk do ta gjeje shpesh në ballina të revistave të modës. Ai ishte thjesht lojtari që jepte gjithçka për fanellën. Çdo ndërhyrje, çdo djersë, çdo ndeshje ishte një akt dashurie për Milanin.
Kur tifozët kujtojnë vitet e arta, nuk përmendin vetëm Kupat e Kampionëve apo titujt e Serisë A. Kujtojnë edhe siluetën e kapitenit me numrin 6, që mbante mbi shpinë barrën e historisë.
Një numër i shenjtë
Kur Baresi u tërhoq në vitin 1997, Milani mori një vendim të jashtëzakonshëm: numri 6 nuk do të vishej më nga askush tjetër. Ky ishte nderimi më i madh që një klub mund t’i bënte një lojtari. Dhe ishte mëse i merituar. Sepse Baresi nuk ishte vetëm një lojtar i Milanit. Ai ishte vetë Milani.
Çfarë është Franco Baresi për Milanin?
Për shumë tifozë, përgjigjja është e thjeshtë: ai është shpirti i pavdekshëm i klubit.
- Është kujtimi i ditëve të lavdishme dhe i netëve magjike europiane.
- Është kapiteni që nuk u dorëzua kurrë, as në errësirën e Serisë B.
- Është simboli i një dashurie të pastër mes një lojtari dhe një klubi.
Kur në San Siro dëgjohen brohoritjet kuqezi, është sikur jehona e tyre të thërrasë ende emrin e tij. Franco Baresi nuk u largua kurrë nga fusha. Ai është aty, në çdo gol të Milanit, në çdo fitore, në çdo kujtim.
Sepse disa njerëz nuk luajnë thjesht për një skuadër. Ata bëhen vetë skuadra. Dhe Franco Baresi është Milani.
Kapiteni që u bë mit
Ka pak futbollistë në histori që nuk përshkruhen me statistika, por me respektin që ngjallin te të tjerët. Franco Baresi është një prej tyre. Çfarë është ai për Milanin, nuk mund të përmblidhet thjesht me numra apo trofe. Për ta kuptuar madhështinë e tij, mjafton të dëgjosh fjalët e atyre që kanë luajtur, stërvitur apo garuar kundër tij.
Paolo Maldini, bashkëudhëtari i tij për më shumë se një dekadë, e përshkroi kështu:
“Franco Baresi ishte një kapiten i vërtetë. Ai ishte shembull për të gjithë. Nuk ishte njeri fjalësh të mëdha. Kurrë nuk fliste. Por në fushë dhe në stërvitje ishte numri një”.
Ky autoritet i heshtur e bëri të veçantë. Nuk kishte nevojë për gjeste teatrale; mjaftonte prania e tij. Vetë Maldini shton:
“Ai nuk ishte si Stam, i madh dhe i shpejtë. Por kur të ndalte me një ndërhyrje, ishte i pathyeshëm”.
Besnikëri e rrallë
Adriano Galliani, ish-drejtues i Milanit, kujtonte se Baresi ishte njeriu që nuk e tradhtoi kurrë fanellën:
“Fitoi kampionatin me yllin, qëndroi në Serie B dhe nuk deshi të largohej kurrë. Fanella e Milanit për të u bë si një lëkurë e dytë”.
Në një futboll ku shumica kërkonin lavdi dhe para, Baresi zgjodhi të qëndronte edhe në ditët më të errëta. Dhe kjo e ngriti në një piedestal më të lartë se çdo trofe.
Respekt universal
Silvio Berlusconi, presidenti që e drejtoi Milanin në epokën e artë, thotë për të:
“Më i madhi. Një lojtar fantastik, jashtëzakonisht i ndershëm, i dashur dhe i respektuar nga të gjithë, edhe nga kundërshtarët”.
Ruud Gullit, ylli holandez i asaj kohe, flet për inteligjencën e tij mbrojtëse:
“Shumicën e kohës, e dinte se çfarë do të bënte sulmuesi, madje para se ta dinte vetë sulmuesi”.
Ndërsa Gianfranco Zola e ndjeu fuqinë e tij në kockë:
“Pas një ndeshjeje kundër Baresit, këmbët e tua kanë nevojë për akull dhe ilaçe anti-inflamatore”.
Eleganca e një mjeshtri
Brian Laudrup, një nga sulmuesit më teknikë të viteve ‘90, e përshkruan me këto fjalë:
“Një legjendë. Një mbrojtës modern dhe unik për kohën e tij si një lojtar që dinte të dilte me topin. Elegant, lexonte lojën në mënyrë të jashtëzakonshme, kishte shpejtësi të madhe dhe godiste shkëlqyeshëm goditjet e lira”.
Gary Lineker, golashënuesi i madh anglez, shkon edhe më tej:
“Ai ishte një nga mbrojtësit më të mëdhenj të të gjitha kohërave: lexonte gjithçka, e bënte çdo gjë të dukej e lehtë dhe njëkohësisht ishte i shkëlqyer kur dilte përpara dhe furnizonte pjesën tjetër të skuadrës italiane”.
Maturia e hershme
Trajneri suedez Nils Liedholm, që i dhuroi debutimin në moshë shumë të re, do të thoshte:
“Në moshën 18-vjeçare, ai kishte dijen dhe maturinë e një veterani”.
Dhe për FIFA-n, Baresi nuk ishte thjesht një lojtar, por një nga figurat më të mëdha të historisë së mbrojtjes:
“Ai nuk ishte më i madhi, më i forti apo më i shpejti… por me inteligjencë, elegancë, vendosje, parashikim dhe aftësinë për të udhëhequr… ai qëndron përkrah më të mëdhenjve, në nivelin e Beckenbauer-it”.
Përtej kohës
Çdo fjalë e thënë nga legjendat e futbollit tregon të njëjtën gjë: Franco Baresi nuk ishte thjesht një mbrojtës. Ai ishte një udhëheqës natyral, simbol besnikërie dhe mjeshtër i elegancës në lojë. Në një epokë ku emrat e mëdhenj shpesh vijnë e shkojnë, ai mbetet një figurë e përjetshme.
Në San Siro, numri 6 nuk vishet më. Sepse ai nuk është më vetëm një numër. Është kujtesa e një kapiteni që u bë mit.
