Humbja e tretë në 4 ndeshjet e fundit, i dhurohet fitorja e parë e kampionatit një Udinese totalisht katastrofike, e ku? Në shtëpinë tonë.
6 pikë nga larg kreut, distanca e e shtuar në një raund që në letër duhet të ishte favorizues.
Një Milan që pak të thuash zhgënjes: skuadra ka hyrë në një tunel dhe sot është në errësirë totale.
Ndryshimi i modulit në një moment kur skuadra kishte nevojë për siguri duket se ka krijuar konfuzion dhe i ka çorientuar lojtarët.
Nuk kishte nevojë për një gjë të tillë. Për një pjesë të mirë të ndeshjes nuk u pa asnjë copë Milani, siç e njohim, përveç skemës të zakonshme: topi për Leaon dhe pastaj të shohim.
Me portugezin, ndër të tjera, të shndërruar në një krosues të thjeshtë.
Një Milan shumë i shëmtuar, që lë në hije atë penallti inekzistente.
Skuadra duket e dekurajuar, duket se nuk ka më besim të plotë në kërkesat taktike të Piolit. Është e qartë se ka një problem. Duket se edhe këtë vit ka ardhur momenti i krizës së zezë: nuk është normale, sidomos për skuadrat e mëdha.
Nevojiten urgjentisht reflektime, serioze dhe të thella. Përshtypja është (ndoshta jo vetëm nga sot) se cikli i trajnerit, nënkuptuar si aftësi për të ndikuar në skuadër, ka arritur në fund. Çfarë duhet bërë tani? Zgjedhje delikate, edhe sepse nuk ka aq shumë alternativa përreth.
E pabesueshme, pastaj, që edhe dje pati një tjetër mungesë të re surprizë, ajo e Theo Hernandez. Nuk kemi të bëjmë një ndalesë muskulare, por besoj se për tifozët, zbulimi i mungesave në prag të ndeshjes nuk i ndihmon ta përjetojnë mirë këtë situatë. Situatë tashmë e bërë e papërmbajtshme. Shumë dëmtime, një skuadër rrjedhimisht e dobësuar: edhe mbi këtë çështje duheshin bërë prej disa kohësh reflektime. Dhe edhe për këtë (duke qenë se janë muskulare) trajneri duhet të përgjigjet.
E vërteta është se që nga dje është më mirë të mendohet për të qenë në 4 vendet e para: e ta bësh këtë që në nëntor është një mëkat i madh dhe dhemb shumë.
