E pashë ndeshjen me sytë e Bobanit dhe jo me ato të Fonsekës

Më shumë se të jesh i kënaqur me 30 minutat e fundit, është për t’u tërbuar me tërësinë e ndeshjes së djeshme. Milani, ndaj Bayer Leverkusenit, humbi një orë ndeshje vetëm duke u mbrojtur, duke ua bërë shumë më të lehtë gjermanëve kontrollin e ndeshjes. Pas golit të Boniface dhe hyrjes së Moratas, lindi një tjetër fazë e ndeshjes, ku Milanit i mungoi vetëm goli.

Edhe pse nuk po thuhet më me të madhe, po shtohet gjithnjë e më shumë keqardhja për këtë qasje në këtë fillim sezoni të skuadrës, e cila edhe mbrëmë në Gjermani ishte krejtësisht në kontrast me atë që Fonseca deklaroi para ndeshjes, si në konferencë ashtu edhe në intervistat televizive, domethënë se do të kishte dashur një Milan në gjendje për të sulmuar kundërshtarin. Në pjesën e parë, me përjashtim të një aksioni vetmitar të Reijnders dhe goditjes së vonuar të Pulisic, Milani ia arriti t’i shtyjë kundërshtarët në vetëm dy veprime reale dhe të vetme me Leaon dhe Abraham. Në mes, shumë vrap me drejtim portën e Maignan dhe shumë pak përpara.

Ka të drejtë Zvonimir Boban që nuk pajtohet me entuziazmin e Paulo Fonsecës, i cili në intervistën për Sky Sport – ndoshta – kishte në mendje pjesëzën e fundit të ndeshjes dhe pjesën më të madhe të saj. Ai Milan aty, ai që u pa që nga hyrja e Moratas e këtej, është ai që të gjithë do të donim të shihnim dhe ai që duhet parë, në Serie A dhe në Evropë. Një ekip i guximshëm, agresiv me topat e dytë, që luan dhe lëviz topin në një mënyrë të caktuar dhe që i shtyp kundërshtarët e tij. Ka ende shumë për të bërë në Milanello, edhe në korrigjimin e nevojshëm të cilësisë së ekzekutimit të disa zgjedhjeve.

Sepse Reijnders pothuajse kurrë nuk mund të dështojë të godasë në portë, duke kërkuar lojëra extra që anulojnë efektin wow të manovrës ose sepse Leao, për shembull, nuk mund të kalojë disa topa pa saktësi determinuese apo ose Tomori nuk mund të jetë gjithmonë unaza e dobët që kundërshtarët zgjedhin të sulmojnë (goli i Bayer buron dhe zhvillohet në zonën e tij të kompetencës).

Fonseca, pasi të ketë riparë edhe njëherë ndeshjen, me siguri do të jetë dakord se ka shumë për të sistemuar, kolektivisht dhe individualisht, dhe se 30 minutat e fundit nuk bëjnë asgjë tjetër veçse shtojnë keqardhjen.