Në futboll, disa fanella nuk janë thjesht copa pëlhure me numra. Ato mbartin histori, mite dhe peshën e brezave. Tek Milani, fanella me numrin 9 është ndër më të shenjtët. Është fanella e golit, e sulmuesit që udhëheq, që rrëzon muret e mbrojtjeve dhe që shpeshherë shkruan kapitujt më të ndritur të historisë kuqezi. Por, ndërsa dikur ajo përfaqësonte triumfin, në dekadën e fundit është kthyer në një barrë që pak kanë ditur ta mbajnë.
Perandoria e kuqezi dhe lindja e mitit të numrit 9
Në vitet ‘80 dhe ‘90, kur Milan i Silvio Berlusconit filloi të ndërtonte perandorinë e tij, fanella 9 u bë simbol i sulmuesit perfekt. Marco van Basten, “Tulipani i Hekurt”, mbërriti nga Ajax në vitin 1987 dhe brenda pak sezonesh u bë një ikonë e futbollit botëror. Teknika e tij elegante, golat akrobatikë dhe ftohtësia para portës e bënë atë një nga qendërsulmuesit më të mirë të të gjitha kohërave. Në San Siro, Van Basten jo vetëm që i dha Milanit trofe të shumtë – përfshirë tre Kupa të Europës – por edhe e bëri numrin 9 një objekt dëshire dhe respekti.
Pas tij, fanella shkoi tek George Weah, lojtari afrikan që solli energjinë e tij të papërmbajtshme dhe një fizik që mbyste çdo mbrojtës. Goli i tij legjendar ndaj Veronës, ku kaloi fushën e tërë si një maratonist që nuk ndalej, mbetet një nga momentet më të paharrueshme të historisë kuqezi. Weah nuk ishte vetëm sulmues, ai ishte simbol i shpirtit luftarak të Milanit.
Lexo më shumë
Pastaj erdhi Filippo Inzaghi, ndoshta jo më elegant, jo më teknik, por me një instinkt vrasës që rrallë shihet në futboll. “SuperPippo” nuk ishte një lojtar që shënonte gola të bukur, por gola vendimtarë. Çdo prekje e tij ishte një rrezik, çdo top që prekte në zonë përfundonte në rrjetë. Finalja e Champions League në Athinë më 2007, ku Inzaghi shënoi dy herë kundër Liverpool-it, është epitafi i artë i një fanelle që në atë kohë ende ishte simbol lavdie.
Mallkimi që pasoi epokën e artë
Kur Inzaghi vendosi të varte këpucët në vitin 2012, askush nuk e priste që fanella numër 9 do të kthehej në një mallkim. Çdo lojtar që e veshi, u përball me pritshmëri të jashtëzakonshme dhe me një barrë që shpesh rezultoi e padurueshme.
- Alexandre Pato kishte filluar si një diamant i ri, por dëmtimet e shpeshta ia shuan karrierën para kohe.
- Alessandro Matri u rikthye tek Milan me shpresën se do ta rilindte, por goli nuk iu afrua kurrë.
- Fernando Torres, një legjendë e futbollit spanjoll, qëndroi vetëm pak muaj dhe u largua si një hije e vetvetes.
- Mattia Destro dhe Luiz Adriano ishin thjesht emra në një listë dështimesh.
- Gonzalo Higuaín, ndoshta më i madh në letër nga të gjithë, u përplas me presionin dhe u largua pas gjysmë sezoni.
- Krzysztof Piątek, që nisi si “Pistoleri” i Serie A, filloi me një shpërthim golash, por shumë shpejt u tret në errësirë.
Çdo tentativë e klubit për të ringjallur glorinë e numrit 9 përfundonte në zhgënjim. Për tifozët, nuk ishte më një rastësi: numri 9 i Milanit ishte mallkuar.
Një vendim i papreçedentë: Milan pa numrin 9
Këtë sezon, për herë të parë pas më shumë se një shekulli histori, AC Milan ka vendosur të mos ketë një lojtar me fanellën numër 9. Ky është një vendim i pazakontë dhe shumë domethënës: klubi duket sikur ka zgjedhur ta “lërë të pushojë” këtë fanellë të rëndë, për të reflektuar mbi trashëgiminë e saj dhe mbi peshën psikologjike që ka mbajtur mbi çdo sulmues të dekadës së fundit.
Në njëfarë mënyre, është si një akt respekti për lavdinë e dikurshme, por edhe një mënyrë për të shëruar plagët e zhgënjimeve të fundit. Klubi duket se e ka kuptuar se numri 9 nuk është thjesht një zgjedhje në listën e fanellave, por një pjesë e identitetit historik të Milanit – dhe një identitet që nuk mund të riciklohet lehtësisht.
Numri 9 dhe fitoret europiane të Rossonerëve
Nuk është rastësi që shumë prej netëve më të ndritura të Milanit në Europë kanë ardhur nga ata që kanë mbajtur këtë fanellë. Van Basten ngriti lart trofeun e Europës në vitet ‘89 dhe ‘90 si simbol i një skuadre të pakrahasueshme. Weah, me shpirtin e tij luftarak, ndihmoi në mbajtjen e Milanit në elitë në mesin e viteve ‘90. Inzaghi, me dopietën ndaj Liverpool-it, i dha kuqezinjve Champions-in e shtatë në vitin 2007. Numri 9 ka qenë gjithmonë një busull drejt lavdisë ndërkombëtare.
Pa një “nëntë të vërtetë”, Milani duket sikur ka zgjedhur të mos sfidojë fatin, por të presë momentin e duhur për ta rikthyer këtë fanellë në duart e një lojtari që me të vërtetë mund ta çojë klubin sërish në majat e Europës. Ky boshllëk ndoshta nuk është dobësi, por një strategji: ndoshta është një pauzë e vetëdijshme për të mos e banalizuar një numër që lidhet me historinë tonë të artë.
Një heshtje që flet më shumë se golat
Në dhomat e zhveshjes së Milanit, aty ku gjithmonë ka pasur një fanellë me numrin 9 gati për betejë, sot mbizotëron boshllëku. Ky boshllëk nuk është thjesht mungesë, por një kujtesë e gjallë e asaj çfarë ka qenë dhe asaj çfarë pritet të vijë. Është si një altar i heshtur ku tifozët dhe futbollistët ndalojnë për të reflektuar mbi legjendat e së shkuarës dhe shpresën për të ardhmen.
Ky vendim, që në pamje të parë mund të duket i çuditshëm, në fakt është një formë respekti: respekt për Van Bastenin që shënoi gola të pamundura, për Weah-un që frymëzoi një kontinent të tërë, për Inzaghin që u bë sinonim i golave të mëdhenj. Por edhe një respekt për vetë klubin, që refuzon të lejojë që një nga simbolet e tij më të mëdha të zbehet nga dështime të shpeshta.
Një fanellë që nuk zgjidhet, ajo të zgjedh vetë
Historia e numrit 9 tek AC Milan është si një roman epik: kapituj të mbushur me lavdi, heronj të paharrueshëm dhe faqe të zeza me zhgënjime të pafundme. Ajo nuk është thjesht një fanellë, është një test karakteri. Kush e vesh, nuk përballet vetëm me portierin kundërshtar, por edhe me fantazmat e Van Bastenit, Weah-ut dhe Inzaghit.
Dhe tani, për herë të parë pas 100 vitesh, kjo fanellë mbetet bosh – një heshtje që flet shumë. Sepse Milani e di mirë: numri 9 nuk i jep lavdi kujtdo, po vazhdon në kërkim të lojtarit të duhur për ta rikthyer klubin aty ku ka shkëlqyer gjithmonë – në majë të Europës.
Përmbledhje kronologjike
| Epoka | Loja e fanellës Nr. 9 |
|---|---|
| Para 2000 | Van Basten → Papin → Weah (pa veshës të radhës) |
| Viti 1997–99 | Kluivert → Weah (rikthim) |
| Sezoni 2000–01 | Comandini |
| 2001–2012 | Inzaghi (mbajtësi më i gjatë dhe simbolik) |
| Pas 2012 (mallkimi) | Pato → Matri → Torres → Destro → Adriano → Lapadula → André Silva → Higuaín → Piątek |
