Ja lëmshi më i madh që duhet t’i përgjigjemi edhe për disa kohë për të kuptuar domethënien e vërtetë të operacionit të transferimit të Theos. Shifrat e përsëritura mbi këtë çështje janë të gjithë në anën e francezit: gola dhe asiste, në shifra industriale për një mbrojtës anësor. Këtu vjen përgjigjja e parë: nëse Milani ka shitur Theo Hernandezin e parë, atë të 3 viteve të para, atëherë zëvendësimi i tij do të jetë i pamundur dhe humbja teknike do të jetë e konsiderueshme, e barabartë me atë të Reijnders.
Por, po sikur në vend të tij, të ishte shitur Theo i dy viteve të fundit…
Nëse, në të kundërt, do të ishte ai i cooling break, ose i netëve të gjata jashtë shtëpie, apo i kartonit të kuq të marrë kundër Feyenoord, apo i penalltisë së marrë me forcë dhe të humbur kundër Fiorentinës, ose ai i parë në Parma ose Cagliari, ai që rrëshqet kundër Parmës në San Siro, atëherë përgjigjja është krejtësisht ndryshe. Jo vetëm. Edhe profesorët e strategjisë futbollistike që e kritikonin Milanin përse pati hequr dorë nga 18 milionët e Atletico Madridit, ndoshta sot e kanë kuptuar se në materien e negociatave financiare, duhet më mirë t’ia lënë në dorë këtij Milani të ri, që për hir të disa milionave ka për borxh ta shndërrojë në telenovelë një negociatë të thjeshtë shit-blerjeje.
Së fundmi, edhe disa pyetje: 1) si ka mundësi që asnjë klub i madh i Evropës nuk e kërkoi Theon?; 2) pse në moshën e tij pranoi të shkonte në Arabi, i pritur ‘krahëhapur’ nga Simone Inzaghi, i cili sigurisht që është në dijeni të jetës së tij të çrregullt private? Nuk ka nevojë të sugjerohen përgjigje relative.
