Çfarë rrezikoi Pioli kundër Juventusit? Analiza jonë

Kjo Milan-Juve na ka lënë një shije shumë të hidhur duke patur parasysh 40 minutat e para të ndeshjes. Milani e përgatiti ndeshjen për të shtypur Juventusin në gjysmë fushën e vet me presion shumë të lartë dhe të vazhdueshëm që në minutat e para. Në bazë të këtij qëndrimi ishte dhe vullneti i trajnerit, plotësisht i vetëdijshëm se Juventusi do të luante shumë poshtë dhe i mbyllur, për t’u përpjekur më pas ta rikuperonte topin në zona sa më të avancuara të fushës për të qenë sa më i rrezikshëm. Rrjedhimisht, me një ide të ngjashme presingy, linja mbrojtëse luante në vijën e mesfushës, duke i lënë dy qendërmbrojtësit thuajse një kundër një. Puna parandaluese mbrojtëse në fazën e posedimit u krye në perfeksion me Juventusin që pothuajse kurrë nuk ia arriti të kundërsulmonte. Sliding doors janë një lexim mbrojtës i gabuar nga ana Thiaw, i cili nuk ndërhyn në kohë ndaj Kean dhe ndërhyn në mënyrë të parregullt duke marrë karton të kuq.

Nga këndvështrimi strikt taktik, pavarësisht mungesave, Milani nuk i ndryshoi konceptet bazë. Mbrojtësit anësorë konfirmuan tendencën për t’u centralizuar në fazën e posedimit, me Calabrian më të prirur në përpjekjet edhe ndërhyrjet në qendër pa top (një detyrë kjo që zakonisht i është besuar Theos më parë). Në një qasje nga poshtë-lart, prania e Adlit solli më shumë dinamizëm dhe shkëmbime pozicionesh (sidomos me Reijnders, por edhe me mbrojtësit) në përpjekje për të krijuar hapësira ndaj një Juventusi të barrikaduar në gjysmën e tij të fushës. Giroud, ndryshe nga zakonisht, u përkul më pak për të marrë top, duke u shfaqur më shumë në hije në fazën e posedimit. Roli i tij kryesor ishte më shumë se çdo gjë tjetër të bënte lojë të pisët midis qendërmbrojtësve të Juventusit, veçanërisht në fazën e rikuperimit, për ta mbajtur Milanin lart dhe për të qenë njeriu i parë që niste presingun e lartë.

Pavarësisht kartonit të kuq, Pioli nuk ndryshoi konceptet taktike në pjesën e dytë, duke ruajtur një formacion të ngjashëm me atë të pjesës së parë, por duke i lënë Leaos më shumë liri për të ndryshuar në frontin sulmues. Rezultati i kësaj zgjedhjeje ishte fillimi i pjesës së dytë paradoksalisht i ngjashëm me atë të të parës. Megjithatë, lojtari më pak kërkon më shumë përpjekje fizike dhe mendore, të cilat rënduan performancën në të çerekorën e fundit të lojës (sidomos nëse mendojmë për lodhjen fizike që kërkohet duke luajtur një për një në të gjithë fushën në fazën mbrojtëse), duke e çuar ndeshjen në binarët e fitores biankonere.