Allegri, dirigjenti kuqezi: Milani, tani fiton edhe pa top, edhe pa emra, sepse ka Max, vlerën e shtuar të kësaj skuadre

Në Milanin e sotëm, pesha e një fitoreje nuk matet vetëm me rrjetën që tundet. Matet edhe me lëvizjet nga pankina, me intuitat taktike, me aftësinë për të lexuar ndeshjen brenda ndeshjes.

Fitoret mbajnë firmën e trajnerit: kur idetë peshojnë sa golat

Massimiliano Allegri është bërë realisht vlera e shtuar e këtij Milani: lëvizjet e tij vlejnë po aq sa golat e Leao-s dhe Pulisic-it, po aq sa qëndrueshmëria e Rabiot, soliditeti i repartit të ri mbrojtës dhe pritjet vendimtare të Mike Maignan.

Lexo më shumë

Merkato me Brugge, dështimi me CDK dhe rasti grotesk i Ceulemans. Të jetë hera e duhur me Ardon Jasharin?

Dilema e Max: kush, përkrah Leaos? Allegri në kërkim të sulmit perfekt

Kompaktësi, shpirt dhe karakter: është ky Milani që të gjithë kemi dashur

Milan–Lazio, San Siro ndizet sërish: statistikat, emocionet dhe klima e një sfide që mund të peshojë shumë në garën për kreun

Milani dhe shitja e Reijnders që nuk e kapërdijnë dot tifozët: dy vizione dhe versione të tjera

Allegri nuk ka një skuadër të mbushur me alternativa si Chivu te Interi apo Conte te Napoli. Por Max arrin ta bëjë të mjaftojë ajo që ka. Dhe jo thjesht të mjaftojë: ta shfrytëzojë në maksimum. Edhe kur zgjedh të përdorë pankinën me pikatore, shpesh godet në shenjë. Shembulli i fundit? Torino–Milan, ku futja e Pulisic ndryshoi inerciën e ndeshjes dhe rrëfeu edhe një herë se te kuqezinjtë asgjë nuk është e rastësishme.

Torino si manifest allegrian: Ricci në fushë, Loftus-Cheek sulmues, Saelemaekers majtas

Në “Olimpico Grande Torino” nuk ishin vetëm golat që treguan historinë. Ishin detajet. Futja e Riccit, i cili hyri me personalitet dhe cilësi në mesfushë. Spostimi i Loftus-Cheek, që nga mesfushor u shndërrua fillimisht në sulmues e më pas në anësor të gjithë krahut. Ripozicionimi i Saelemaekers në të majtë. Një seri lëvizjesh që çmontuan strukturën e Torinos dhe i dhanë Milanit avantazhin taktik.

Kjo është firma e Allegrit: lexon hapësirat, ndryshon rolet, e bën kundërshtarin të humbasë pikat e referimit. Nuk është spektakël i zbrazët, por pragmatizëm i pastër. Futboll që mendon para se të vrapojë.

Menaxhim i ftohtë, pasion i nxehtë: tifozët rikthehen të ëndërrojnë

Edhe kur fluturojnë xhaketa e pallto në vijën anësore, menaxhimi i Max-it mbetet lucid. Dhe pikërisht kjo përzierje e ftohtësisë strategjike me pasionin e zjarrtë ka rikthyer entuziazmin në botën kuqezi. Falë trajnerit, tifozët kanë rifilluar të ëndërrojnë në të madh.

Zyrtarisht, Allegri përsërit se objektivi është kualifikimi në Champions League. Por kurrë si këtë sezon, gara për titull është reale, e prekshme, e gjallë. Një vit më parë, me Fonseca fillimisht dhe Conceição më pas, Milani nuk ishte afruar kurrë realisht me Napolin dhe Interin. Sot, panorama ka ndryshuar rrënjësisht.

Skuadër e shkurtër, zgjedhje të pakta, rendiment maksimal

Allegri po punon me një skuadër të ndërtuar me vetëdije të kufizuar, e dakordësuar me klubin pas mungesës në kupat europiane. Dëmtimet e Leao-s, Rabiot, Pulisic, Fofana dhe Gimenez i kanë hequr trajnerit shumë alternativa. Megjithatë, deri tani, Max ka arritur pothuajse gjithmonë të nxjerrë maksimumin nga çdo lojtar në dispozicion.

Kjo ka prodhuar edhe një statistikë kurioze: Milani është skuadra që ka bërë më pak zëvendësime në pesë kampionatet kryesore europiane—vetëm 47. Pak ndryshime, por shpesh vendimtare. Pulisic përmbysi Torinon dhe shënoi kundër Lecce-s. Athekame gjeti golin e barazimit kundër Pisës. Ricci dhuroi asistin fitues për Pulisic në 2-3 ndaj Torinos. Gimenez, kundër Fiorentinës, fitoi penalltinë që u shndërrua në gol nga Leao. Çdo lëvizje, një peshë specifike.

Revolucioni taktik: nga 4-3-3 te 3-5-2 dhe fleksibiliteti pa komplekse

Në fillim të sezonit, ideja ishte 4-3-3. Por ndeshjet e verës dhe karakteristikat reale të skuadrës e shtynë Allegrin drejt 3-5-2. Një zgjedhje që, deri tani, ka rikthyer atë soliditet mbrojtës që kishte munguar prej vitesh. Tomori, Gabbia dhe Pavlovic—të njëjtët titullarë të sezonit të kaluar—sot duken më të mbrojtur, më të organizuar, më të sigurt.

Klasifikimi buzëqesh: vendi i parë i përkohshëm, në barazi me Napolin, dhe një +9 i qartë krahasuar me të njëjtën pikë të sezonit të kaluar. Por Allegri nuk është dogmatik. Kur duhet të mbrohet, nuk ka turp të kalojë në 5-4-1. Për të mbuluar krahët, shndërrohet në 4-4-2. Dhe në të ardhmen, sidomos nëse merkatoja e janarit sjell përforcime, nuk përjashtohen skema edhe më ofensive si 3-4-2-1 apo 3-4-1-2.

Milani i Allegrit: konkret, elastik, i rrezikshëm

Ky Milan nuk është thjesht një skuadër që fiton. Është një ekip që di të përshtatet, të vuajë, të godasë në momentin e duhur. Dhe mbi të gjitha, është një Milan që mban vulën e trajnerit të tij. Sepse sot, në Milanello dhe në San Siro, mes golave, pritjeve dhe mureve mbrojtëse, një gjë është e qartë: Massimiliano Allegri nuk është vetëm trajneri. Është projekti. Dhe është arma më e fortë e Milanit.