A i duhet vërtet një sulmues Milanit? Po, por vetëm nëse është “top”. Përndryshe, më mirë asgjë

Ka diçka të çuditshme në mënyrën se si flitet për Milanin. Një narrativë që përsëritet, këmbëngulëse, pothuajse e automatizuar: Milani si vepër e papërfunduar, si kantier ndërtimi i përhershëm, si mozaik me copa që mungojnë, si i ftuar i padëshiruar në tryezën e të mëdhenjve – atje ku, sipas rregullave të pashkruara, duhet të ulen vetëm Interi dhe Napoli. Një Milan që, sipas kësaj logjike, duhet të jetë gjithmonë në kërkim të diçkaje: një lojtar më shumë, një rol për t’u plotësuar, një justifikim për të shpjeguar pse nuk është ende “i vërtetë”.

Po të zbarkonte sot një marsian në Tokë dhe të lexonte disa artikuj për kuqezinjtë, do të krijonte bindjen se Milani endet në fund të renditjes, mes krizash dhe zhgënjimesh. Dhe megjithatë, realiteti – ai i ftohti, ai numerik – thotë diçka tjetër: në dhjetor, Milani është i pari në renditje. Mistere të storytelling-ut modern.

Lexo më shumë

Milani i vërtetë po vjen! Çfarë kërkon Allegri? Përforcimet në merkato, lojtarët që do vijnë

Milani i personalitetit, argëtimit dhe spektaklit! Intuitat e shkëlqyera të merkatos. Pas closing… do ta marrim vesh!

Milani ecën, kundër gjithçkaje dhe të gjithëve…

Derbi thelbësor: shumë i rëndësishëm Rabiot. Qendërsulmuesi që do Milani: Tare po punon fort

Nga zemra franceze te shpirt ballkanik: fytyra e re e Milan

Mes krenarisë dhe vetëdijes: ku mund të përmirësohet ky Milan?

Të jesh i pari nuk do të thotë të jesh i përsosur. Edhe ata që e duan Milanin me bindje dhe krenari kanë të drejtë – madje detyrimin – të pyesin veten se ku mund të përmirësohet kjo skuadër. Sepse çdo vendim i një klubi futbolli, nga marketingu te komunikimi, nga politikat financiare te organizimi, përkthehet në fund të fundit në fushë. Dhe fusha është zemra e gjithçkaje.

Në këtë prizëm, edhe saga e lodhshme e ndeshjes me Comon dhe ideja ekzotike e zhvillimit të saj në Perth përfundoi, fatmirësisht, me një vendim racional: jo. Një zgjedhje që duket më shumë si një hap përpara sesa si një humbje. Ndoshta po shkonim drejt një shaka të shtrenjtë australiane.

Çështja e madhe: sulmuesi që mungon dhe dilema e merkatos së janarit

Dhe ja ku vijmë te pika kyçe, ajo që prek drejtpërdrejt aspektin teknik: merkatoja e janarit. Merkatoja e ashtuquajtur “riparuese”, e cila shpesh përpiqet të korrigjojë atë që nuk funksionoi në verë. Ose, më saktë, të ndryshojë dinamika që nuk prodhuan atë që pritej.

Në rastin e Milanit, problemi ka një emër të qartë: mungesa e një qendërsulmuesi me dyshifror gola. Një grabitqar zone, një “kanibal” që shndërron në gol pothuajse çdo top të luajtshëm. Një figurë që, historikisht, bën diferencën.

Përballë kësaj situate, rrugët janë vetëm dy. E para: të hysh fuqishëm në treg, me bindje dhe investim të madh, për një sulmues të vërtetë. Jo një eksperiment, jo një bast, por një garanci. Një lojtar që e shlyen çmimin e tij me rezultate, me pikë, me kualifikim në Champions League dhe, rrjedhimisht, edhe me përfitime ekonomike.

Rruga e dytë është po aq e qartë, por kërkon guxim: të thuhet hapur, pa ekuivokë, se Allegri do të shkojë deri në fund me Gimenez dhe Nkunku. Se besimi është total. Se objektivi është i qartë: katërshja e parë, dhe pse jo, diçka më shumë.

Komunikimi si mburojë: mbrojtja e skuadrës dhe e tifozëve

Çelësi i gjithçkaje është komunikimi. I qartë, i prerë, i padepërtueshëm nga zhurmat. Sepse përndryshe merkatoja shndërrohet në një teatër absurd, ku çdo ditë Milani lidhet me një emër tjetër. Një karnaval zërash, shpesh të pabazuar, që shërbejnë vetëm për klikime dhe audiencë.

Një qëndrim i fortë nga klubi do të kishte dy efekte të menjëhershme: do të mbronte lojtarët, duke u dhënë atyre sigurinë e besimit total, dhe do të respektonte tifozët, duke i shpëtuar nga iluzionet apo irritimet e panevojshme.

Është utopi në epokën e rrjeteve sociale dhe fake news? Ndoshta. Por pse të mos provohet, nëse synimi është të jesh një klub që vendos standarde të reja, jo vetëm në stadium, por edhe në mënyrën se si komunikon?

Mbrojtja dhe aspekti mendor: dy fronte të tjera për t’u konsoliduar më tej

Duke mbetur në fushën teknike, Milani ka siguri mes shtyllave dhe një mesfushë të nivelit të lartë, e pasuruar tani edhe me Jasharin plotësisht të rikuperuar. Reparti që kërkon vëmendje është mbrojtja. Pas treshes titullare – Gabbia, Pavlovic, Tomori – zëvendësimet nuk kanë bindur plotësisht.

Në raste emergjence, një zgjidhje interesante mund të jetë ulja e Bartesaghit në rolin e mbrojtësit të majtë në treshen e pasme, duke parë rritjen e vazhdueshme dhe fizikun e tij imponues.

Një tjetër dimension është ai psikologjik. Allegri i ka dhënë Milanit një strukturë solide, pa e privuar nga shanset ofensivë. Ajo që duhet ende është një hap përpara në qasjen mendore ndaj ndeshjeve, për të shmangur humbjen e pikëve apo për të mos qenë gjithmonë i detyruar të bëjë “ndeshje heroike” si ajo me Torinon.

Prandaj, ose një sulmues “top”, ose asgjë

Në fund, mesazhi është i thjeshtë dhe i prerë: nëse Milani vendos të ndërhyjë në merkato, le ta bëjë vetëm për një sulmues që nuk lë asnjë dyshim mbi vlerën e tij. Një “top player”. Çdo alternativë tjetër rrezikon të prishë ekuilibrat dhe të “ngatërrojë” – le të na falet termi – punën e shkëlqyer të Massimiliano Allegrit.

Një punë që nuk shihet vetëm në 90 minuta, por që merr formë çdo ditë, çdo orë, në çdo detaj të jetës së përditshme në Milanello. Dhe që, pikërisht për këtë arsye, meriton respekt, koherencë dhe vizion.